حوزه خلیج فارس یکی از مهمترین مناطق استراتژیکی جهان محسوب می شود که از منظر جغرافیایی، سیاسی و نظامی و مهمتر از همه با توجه به منابع عظیم انرژی که در خود جای داده است بسیارحائز اهمیت می باشد.کشورهای عرب از قبیل عربستان، کویت، قطر، امارات متحده عربی و عمان گوشه جنوبی خلیج فارس و جمهوری اسلامی ایران نیز به تنهایی گوشه شمالی خلیج فارس را در بر گرفته اند. لذا با توجه به مبانی و مولفه های مطالعات منطقه ای، مباحثی از قبیل واگرایی یا همگرایی میان کشورهای منطقه می تواند اثار و پیامدهای بسیاری را نه تنها در منطقه بلکه در سراسر جهان به دنبال داشته باشد.در حال حاضر نیز میان کشورهای عرب منطقه و جمهوری اسلامی ایران به جای همگرایی و همکاری بیشتر، واگرایی به چشم می خورد واختلافات بسیاری میان کشورهای این منطقه وجود دارد.برای همین نیز در پایان نامه پیش رو مهمترین پرسش مطرح شده راجع به علل و عوامل موثر در واگرایی میان کشورهای منطقه می باشد؟ به بیان دیگر نگارنده در پی آن استکه نشان دهد چه عواملی موجبات واگرایی میان کشورهای حوزه خلیج فارس و جمهوری اسلامی ایران را رقم زده است؟ و هم گرایی میان این کشورها و جمهوریاسلامی ایران در عمل با چه محدودیت ها و موانعی مواجه بوده است؟ فرضیه نیز،مجموعه ای از عوامل بین المللی و منطقه ای همراه با مسائل مذهبی و ایدئولوژیک و برخی اختلافات ارضی و مرزی را از علل واگرایی کشورهای حوزه خلیج فارس نسبت به جمهوری اسلامی ایران می داند.که در این نوشتار به صورت توصیفی-تحلیلی و با استفاده از دیدگاه کانتوری و اشپیگل در زمینه همگرایی منطقه و بازیگران منطقه ای سعی در بررسی علل تبیین چالشهای موجود بر سر راه همگرایی منطقه ای و واگرایی بین این کشورها می شود.