چکیده: روابط سیاسی و مذهبی ایرانیان و ازبکان در عصر شاه عباس اول صفوی موضوعی است که کمتر در کانون توجه بوده است، روابطی که مباحث نظامی و سیاسی آن با مباحث مذهبی آن در هم آمیخته است . انگیزه مذهبی از سوی ازبکان وسیله است برای انجام خط مشی سیاسی ، که آشکار و پنهان از سوی عثمانی تقویت می شد. این موضوع ،فرضی است که با کنار هم گذاشتن روند تاریخی، نامه نگاریها و افکار مشترک می توان آن را تأیید کرد . به نظرمی رسد شاه عباس از این امر آگاه بود و می دانست که نمی تواند ازبکان را با خود همساز کند ، پس راه حل نه درهم کوبیدن ازبکان ، بلکه در تضعیف آنان می دانست .بررسی نقش شاه عباس یکی از اهدافی است که مسلما نمی توان نادیده گرفت. لذا سوال اساسی عوامل و زمینه اصلی مناسبات ایران و ازبکان در عصر شاه عباس اول است .ضمن اینکه بررسی میزان و چگونگی تأثیرات و تحریکات عثمانی نیز مورد توجه خواهد بود .