مهندسی بافت یک رویکرد نوین و امیدوارکننده برای رفع نقص¬ها و آسیب¬های استخوانی است. هدف از مهندسی بافت و پیوندهای بافتی، ایجاد داربست¬های زیست¬تخریب¬پذیر، رفع نقص¬های استخوانی و آسیب¬های بافتی است. داربست الکتروریسی کامپوزیت نانوالیاف پلیمر پلی کاپرولاکتون با شیشه ی زیست فعال، عملکردی عالی در پیوست سلولی، تکثیر و نفوذ را داراست. در این مطالعه، داربست¬های نانوکامپوزیتی پلی کاپرولاکتون – شیشه ی زیست فعال، شامل چهار نوع متفاوت از نانوذرات شیشه زیست فعال¬ با استفاده از روش الکتروریسی تهیه شدند. سه شیشه ی زیست فعال بر پایه ی سیستم p2o5- sio2- sro -cao- با درصدهای مختلف از جزء sro بود که با cao جایگزین می¬شد و چهارمین آنها شیشه ی زیست فعال 45s5 بود. شکل¬شناسی نانوالیاف الکتروریسی شده با استفاده از میکروسکپ الکترونی روبشی مطالعه شد. قطر نانوالیاف با نرم-افزار imagej اندازه¬گیری شدند؛ و اثر افزایش ولتاژ و فاصله¬ی سوزن تزریق از جمع¬کننده¬ی الیاف بر کاهش قطر نانوالیاف بررسی گردید. نتایج حاصل نشان داد که شیشه های زیست فعال با پراکندگی و توزیع خوب در شبکه¬ی کامپوزیت نانوالیاف پلی کاپرولاکتون، سبب افزایش استحکام کششی نسبت به شبکه¬ی نانوالیاف بدون شیشه زیست فعال می¬شوند. تخریب¬پذیری داخل آزمایشگاهی نانوالیاف پلی کاپرولاکتون(pcl) خالص و چهار نانوکامپوزیت، با قراردادن نمونه¬ها در محلول شبیه¬سازی بدن(sbf) بررسی شد. آنالیز حرارتی(dsc) برای تعیین اثرات افزودن شیشه¬ی زیست فعال بر کاهش نقطه¬ی ذوب پلی کاپرولاکتون بکار گرفته شد. با تصاویر sem و آنالیز xrd، تشکیل لایه¬ی هیدروکسی آپاتیت روی سطوح شبکه¬ی نانوالیاف پس از غوطه¬ورسازی در مایع شبیه¬سازی بدن در دوره¬های زمانی مختلف تایید گردید. باور این است که کامپوزیت¬های با استحکام خوب و با قابلیت تشکیل لایه¬ی هیدروکسی آپاتیت در محلول شبیه¬سازی بدن تولید شده در این پژوهش، پتانسیل خوبی برای کاربردهای مهندسی بافت دارند.