هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر حاد مکمل اسیدآمینه تورین بر توان بی¬هوازی، زمان رسیدن به خستگی و تغییرات لاکتات خون ورزشکاران بود. 10 ورزشکار مرد تمرین¬کرده (فوتبالیست) با میانگین سنی 00/1 ± 00/22 سال، قد 69/4 ± 00/178 سانتی¬متر و شاخص توده بدنی (bmi) 09/2 ± 17/21 کیلوگرم برمتر مربع به صورت هدفمند انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه الف و ب (5n=) قرار گرفتند با استفاده از طرح آزمایشی متقاطع در 3 مرحله¬ با فاصله زمانی 48 ساعت دو آزمون رمپ و وینگیت را به منظور ایجاد خستگی اجرا کردند (هر مرحله: رمپ، 1 ساعت استراحت، وینگیت): مرحله اول یا شرایط پایه، بدون مکمل و دارونما؛ مرحله دوم: گروه (الف) مکمل(7/1 گرم تورین) و گروه (ب) دارونما (7/1 گرم مخلوط نشاسته و شکر)؛ مرحله سوم: گروه (ب) مکمل و گروه (الف) دارونما. آزمودنی¬ها در روز آزمون کپسول¬های حاوی تورین و دارونما را به همراه صبحانه و ناهار مصرف کردند. برای سنجش توان بی¬هوازی آزمون وینگیت و برای سنجش زمان رسیدن به خستگی، از آزمون فزاینده رمپ استفاده شد.خونگیری در دو مرحله قبل و بلافاصله بعد از آزمون رمپ انجام گرفت. همچنین، ضربان قلب آزمودنی¬ها اندازه¬گیری و ثبت شد. برای محاسبه ضربان قلب آستانه بی¬هوازی از روش d-max استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (آنوای تکراری یا repeated measure¬) استفاده گردید. نتایج نشان داد مکمل¬سازی حاد تورین سبب تغییر معناداری (05/0??) در توان بی¬هوازی (63/0 ± 22/5 وات بر کیلوگرم)، زمان رسیدن به خستگی (63/2 ± 29/14 ثانیه:دقیقه)، تغییرات لاکتات خون (06/13 ± 31/85 میلی¬مول در لیتر) و ضربان قلب آستانه بی-هوازی (51/10 ± 80/165 ضربه در دقیقه) ورزشکاران نسبت به شرایط پایه و دارونما نشد. با وجود این، افزایش غیرمعنی¬داری در زمان رسیدن به خستگی مشاهده شد. در کل با توجه به مطالعه حاضر مکمل¬سازی حاد تورین تأثیر معنی¬داری بر توان بی¬هوازی، زمان رسیدن به خستگی، تغییرات لاکتات خون و ضربان قلب آستانه بی¬هوازی ورزشکاران ندارد.