شعر معاصر به وسیله¬ی نیما پایه گذاری شد و بعد از او نیز به وسیله دیگر شاعران گسترش یافت. یکی از این شاعران حسین پناهی(1335-1383) است. ما در این پژوهش سعی در بیان ویژگی مختلف شعر او نموده¬ایم و نشان¬های سبک شعری معاصر را در اشعار او تبیین کردیم. پناهی شاعری است که بیشتر اشعار خود را به شیوه¬ی شعر سپید و موج نو سروده¬است و در سروده¬های خود مانند بیشتر اشعار دهه 70 زیاد درگیر ادبی بودن شعر نیست. این تحقیق به صورت نگاهی تحلیلی و توصیفی به ویژگی¬های زبانی، ادبی و فکری پناهی فراهم آمده است. شعر پناهی از نظر صورت به سبک شعر سپید است. بیشترین آرایه¬های ادبی مورد استفاده¬ی او تکرار و تشبیه می¬باشد و حیرت، یأس، مرگ¬اندیشی، آرزوی بازگشت به روستا و دوره کودکی مهمترین مضامین شعری وی به حساب می¬آیند. پناهی شاعری است که سعی دارد بیشتر به درون¬مایه شعر توجه داشته باشد تا این¬که خود را درگیر ظواهر شعر نماید.¬