هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر و ماندگاری یک دوره تمرین راه رفتن و دویدن در جهات قدامی- خلفی و داخلی- خارجی بر تعادل زنان 50 تا80 سال بود. 41 زن 50 تا 80 ساله بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. افراد بصورت تصادفی هدفمند به چهار گروه: کنترل (گروه ک) 10 نفر، راه رفتن و دویدن به جلو وعقب (گروه ج) 10 نفر، راه رفتن و دویدن به پهلو (گروه پ) 10 نفر و ترکیب راه رفتن و دویدن به جلو، عقب و پهلو (گروه ت) 11 نفر تقسیم شدند. هر چهار گروه از نظر شاخص توده بدنی، سن و میزان فعالیت بدنی یکسان سازی شدند. گروه¬های تمرینی بمدت 9 هفته و سه روز در هفته تمرینات راه رفتن و دویدن به جلو، عقب و پهلو را انجام دادند، طی این مدت گروه کنترل یک برنامه نرمش (که از آن برای گرم کردن گروه¬های تمرینی استفاده می¬شد) را انجام دادند. از همه افراد قبل و بعد از تمرینات آزمون¬های تعادل بوسیله دستگاه تعادل سنج بایودکس با چشم باز و بسته گرفته شد. همچنین قبل از تمرینات، انتهای هفته پنجم، نهم و پس از دو هفته بی تمرینی آزمون شارپند رومبرگ با چشم بسته روی سطح سخت و نرم و آزمون قدم زدن در مربع¬ها انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده¬ها از روش آماری کلموگرف- اسمیرنف و شاپیرو ویلکاکسون برای اطمینان از توزیع نرمال داده¬ها و از روش تحلیل واریانس برای آزمون¬های مکرر برای مقایسه گروه¬ها در قبل و بعد از دوره تمرینی استفاده شد. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که میان تعادل افراد سه گروه تمرینی در قبل و بعد از تمرینات در شاخص کل و شاخص قدامی- خلفی دستگاه تعادل سنج بایودکس با چشم باز و بسته، آزمون شارپند رومبرگ با چشم بسته روی سطح سخت و نرم و آزمون قدم زدن در مربع¬ها تفاوت معنی داری وجود دارد. در گروه کنترل تنها در آزمون قدم زدن در مربع¬ها تفاوت معنی داری دیده شد. همچنین میان (گروه ج ) با (گروه پ) و (گروه ت) در شاخص¬های کل و قدامی-خلفی آزمون بایودکس با چشم باز تفاوت معنی داری دیده شد، که این تفاوت می¬تواند نشانگر تأثیر گذاری بیشتر تمرینات راه رفتن و دویدن به جلو و عقب بر تعادل افراد ¬باشد. بر اساس یافته¬های این تحقیق می¬توان نتیجه¬گیری کرد که یک دوره تمرین راه رفتن به جلو، عقب و پهلو بر تعادل افراد تأثیرگذار و ماندگار بوده و تمرینات راه رفتن و دویدن به جلو- عقب تأثیر بیشتری در بهبود تعادل افراد داشته است