تقسیم سود عاملی اثر گذار بر سرمایه گذاری های پیش روی شرکت هاست، به طوری که تقسیم سود موجب کاهش منابع داخلی و افزایش نیاز به منابع مالی خارجی می شود. همچنین بسیاری از سهامداران شرکت خواهان تقسیم سود نقدی هستند، از این رو مدیران با هدف حداکثر کردن ثروت، همواره باید بین علایق مختلف آنان و فرصت های سودآور سرمایه گذاری، تعادل برقرار کنند. بسیاری از مدیران می خواهند که از فرصت های سرمایه گذاری با ارزش به منظور حفظ تقسیم سود صرف نظر کنند. بنابراین تقسیم سود اثر منفی روی تصمیمات سرمایه گذاری می گذارد. هدف اصلی در این پژوهش بررسی نقش کیفیت گزارشگری مالی در کاهش اثر محدودکننده سیاست تقسیم سود شرکت روی تصمیمات سرمایه گذاری می باشد و فرضیه های پژوهش در همین راستا تدوین شده اند. در این پژوهش برای محاسبه کیفیت گزارشگری مالی از مدل اصلاح شده دیچاو و دیچو، و برای آزمون فرضیه ها از روش حداقل مربعات پانل و حداقل مربعات تعمیم یافته استفاده شده است. اطلاعات مورد نیاز برای سال های 1384 تا 1391 برای 68 شرکت پذیرفته شده در بورس تهران جمع آوری و مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان دهنده آن است که اثر منفی تقسیم سود روی سرمایه گذاری ها، در شرکت های با کیفیت بالاتر گزارشگری مالی نسبت به شرکت های با کیفیت پایین تر گزارشگری مالی، کمتر است. همچنین نقش کیفیت گزارشگری مالی بالاتر در کاهش اثر منفی تقسیم سود روی سرمایه گذاری ها، برای سرمایه گذاری های r&d از سرمایه گذاری های بلند مدت کمتر است. این نتایج به نقش مهم کیفیت گزارشگری مالی در تصمیمات سرمایه گذاری تأکید دارد.