پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان احساس تنهایی و خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان پسر در خانواده هایی با حضور موقت پدر در خانه (به دلیل اشتغال)، با نوجوانان عادی در شهر شیراز انجام شد که از نوع علی – مقایسه ای بوده و جامعه آماری آن شامل دانش آموزان پسر دبیرستان دوره اول ناحیه یک شیراز بود و جهت انتخاب نمونه به روش خوشه ای چند مرحله ای از بین 31 دبیرستان دوره اول پسرانه ناحیه یک در مرحله اول هشت دبیرستان و مرحله بعد، از هر مدرسه 5 کلاس انتخاب شد و در هر کلاس به دانش آموزانی که واجد شرایط بودند به عنوان گروه عادی پرسشنامه داده شد که در مجموع 201 نفر به عنوان گروه عادی انتخاب شدند. برای انتخاب گروه آزمایش، از بین دانش آموزان همان کلاس ها، دانش آموزانی که پدران آن ها به دلیل اشتغال به مدت دو هفته یا بیشتر در ماه، در خانه حضور نداشتند به عنوان نمونه های در دسترس شناسایی شدند و به 201 نفر از آنها پرسشنامه داده شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه های احساس تنهایی آشر(1984) و خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان کنلی (1989) بود. به منظور تحلیل داده ها از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج حاکی از آن بود که بین احساس تنهایی و خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان در گروه تفاوت معناداری وجود دارد.بدین معنی که احساس تنهایی گروه آزمایش بیشتر و خودکار آمدی اجتماعی آنها کمتر بود. بنابرین می توان نتیجه گرفت حضور دائمی پدر در خانه بر میزان احساس تنهایی و خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان تأثیر گذار است.