بی تردید یکی از موضوعات مهم در حوزه دانش تفسیر قرآن،آشنایی با روش های تفسیر قرآن کریم است. آشنایی با روش و مبانی هر مفسر،مقدمه قضاوت هر تفسیر و مفسری است. از این رو در این پژوهش به بررسی روش تفسیری « آیت الله جوادی آملی و آیت الله مکارم شیرازی » در دو تفسیر« تسنیم و نمونه»می پردازیم. با توجه به این که هر دو مُفسر بر اساس یافته هایی از قرآن به مباحث مورد نیاز جامعه پرداخته اند و بسیاری از سوالات ونیازهای روز، در عرصه های مختلف زندگی را پاسخ داده اند،با شناخت روش تفسیری این دو مفسر بزرگوار می توان به نتایج مطلوبی دست یافت. از رهگذر این پژوهش ،روش دو مفسر در تفسیر،دیدگاه آنان از روایات تفسیری،میزان عقل گرایی در دو تفسیر و برجستگی ها و ویژگی های دیگر و همچنین مواجهه آنان با موضوعات جدید و حل آنان مورد ارزیابی قرار می گیرد. از رهگذر این پژوهش بدست می آید که هر دو مفسر به روش اجتهادی-تحلیلی و عقلی در تفاسیر خود پرداخته اند و مشکلات و معضلات اجتماعی مخاطبان را به خوبی دریافته اند و راه حل های مناسبی به آنها داده اند. البته تفسیر آیت الله جوادی آملی با توجه به مباحث فلسفی و کلامی ،مخاطب خاص می طلبد ولی تفسیر آیت الله مکارم شیرازی چون که به زبان ساده تر بیان شده است می تواند برای عموم مفید واقع شود.همچنین در نوع نگارش و فصل بندی تفاوتهایی با هم دارند که همین موضوع و تبیین و تشریح های آیات در تفسیر تسنیم، سبب حجیم تر شدن آن نسبت به تفسیر نمونه شده است. به هرحال با توجه به مباحث انجام شده و بررسی و تطبیق هایی که در این پژوهش صورت می گیرد ،ارزش واقعی این دو تفسیر تا حدودی روشن می شود و قرآن پژوهان را به مراجعه به این دو تفسیر گرانقدر سوق می دهد.