یکی از مهم ترین چالش های مهندسان و طراحان معماری، معماری منظر، فضای سبز و محیط زیست، در راستای رعایت اصول توسعه پایدار، بهره گیری از انرژی های برگشت پذیر موجود در طبیعت، از جمله عظیم ترین و پرسودترین آن ها، انرژی خورشیدی می باشد. امّا بر سر استفاده از این انرژی نیز همانند سایر انرژی های برگشت پذیر، موانعی وجود دارد. از جمله این موانع، به ویژه در کشور عزیزمان و بسیاری از کشورهای جهان، پایین بودن سطح آگاهی عموم مردم و حتی اقشار دارای تحصیلات عالیه از کاربردهای سامانه های مختلف خورشیدی و شناخت انواع آن ها و تکنولوژی های نوین بهره گیری از آن هاست. این کمبود اطلاعات؛ موجب پایین آمدن تقاضاهای استفاده از این انرژی در سطح کلان به وسیله سرمایه داران و در سطح خرد به وسیله مردم می شود که نمی خواهند سبک زندگی خود را با رویکردهای نوین انرژی تغییر و تطابق دهند. اماکن عمومی از جمله محیط هایی هستند که به جهت محاط بودن بر رفتارهای انسانی و تأثیر متقابل محیط و فرد بر هم، می توانند در رفتار سازی انسانها و آموزش عمیق به آنان موثر باشند. اکوپارکها، که امروزه یکی از رو به رشد ترین فضاهای عمومی در جهانند، نقش اعتلای دانش عمومی و مردمی در حفاظت از محیط زیست را بر عهده داشته و خود به موازات آن به پرورش و محافظت از اکوسیستم های طبیعی وپر رنگ کردن نقش مواد و انرژی های بازگشت پذیر در طبیعت و فضاهای عمومی می پردازند. از طرفی بسیاری از معیارهای آسایش در فضاهای باز،از قبیل دما،رطوبت و تشعشع نیز تاحدود زیادی وابسته به خورشید و کنترل تابش آن می باشند و نقش بهره گیری مناسب از نور و انرژی خورشید و دفع مضرات زیستی آن به وسیله طراحان محیط و منظر، از این نقطه نظر نیز حائض اهمیت است. از این رو در نوشتار زیر که به منظور مطالعات پیش از طراحی یک اکوپارک انجام می شود، هدف دست یابی به ارکانی است که طراحی همه و یا بخشی از یک اکوپارک را با اهداف فوق تحقق بخشد؛ به گونه ای که بتوان با استفاده از روش های علمی و در عین حال خلّاقانه، در مسیر شناساندن ارزش های استفاده از انرژی خورشید به موازات آن بهره جویی هرچه بیشتر از این انرژی پاک و سودمند برای تامین نیازهای انسانی در یک فضای گذران اوقات فراغت و از طرفی همگام بودن با گیاهان و سایر موجودات زنده در طبیعت و در نتیجه طراحی پایدار فضاهای عمومی، گام های موثری برداشت.