اندازه شرکت به عنوان یک متغیر معمولاً کنترلی، در قریب به اتفاق تحقیقات اثباتی در امور مالی و حسابداری، مورداستفاده قرارگرفته است. اندازه شرکت را می توان به وسیله شاخص های متعددی ازجمله ارزش دفتری دارایی، میزان فروش شرکت، تعداد کارکنان و ارزش بازار شرکت بیان نمود. در این پژوهش بررسی می شود که آیا استفاده از تعاریف مختلف اندازه، رتبه بندی شرکت ها را بر اساس معیارهای اندازه تغییر می دهد؟ علاوه بر آن، تأثیر تعاریف مختلف اندازه شرکت بر مدل های پیش بینی سودآوری و نقدینگی، در نمونه ای متشکل از 120 شرکت تولیدی پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران، در سال های 1385 تا 1391 موردبررسی قرارگرفته است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که رتبه بندی شرکت ها بر مبنای تعاریف مختلف اندازه تغییر نمی کند و از میان مدل های علّی سودآوری، نسبت بازده حقوق صاحبان سهام و نسبت سود عملیاتی به ارزش بازار و در مدل نقدینگی، نسبت جریان نقد عملیاتی به فروش، چه با مقیاس لگاریتم طبیعی و چه با مقیاس ارزش نسبی، اندازه بر مبنای فروش کمترین خطای پیش بینی را دارا می باشد و تنها در مدل علِّی سودآوری نسبت بازده دارایی در هر دو مقیاس لگاریتم طبیعی و ارزش نسبی، اندازه بر مبنای ارزش بازار کمترین خطای پیش بینی را به همراه خواهد داشت.