یکی از شاخه های مطالعات علمی ادبیّات، مطالعه «فرهنگ عامّه» یا «ادبیّات شفاهی» ملّت هاست. در میان جلوه های گوناگون فرهنگ عامّه، «قصّه های عامیانه» جایگاهی ویژه دارند و توجه به گردآوری، تدوین، شماره گذاری و رده بندی، توصیف و تحلیل آن ها یکی از مشغله های پژوهشگران این رشته بوده و هست. از آنجا که قصّه های عامیانه از یک سو منشاءِ اصلی منظومه های بلند ادبیّات رسمی ایران از جمله شاهنامه و خمسه نظامی و دیگر آثار منظوم و منثور است و از سویی راهی برای مطالعه مردم شناسی و جامعه شناسی است؛ مورد توجه خاص دانشمندان و پژوهشگران در حوزه های ادبیّات، زبا شناسی، مردم شناسی، جامعه شناسی، روان شناسی، باستان شناسی و اسطوره شناسی و ... قرار دارد. قصّه های عامیانه آمره نیز از قاعده مستثنا نیست و در این رساله تلاش شده تا ضمن بازیابی جایگاه آن ها در طبقه بندی های و رده بندی های شناخته شده جهانی از قبیل ریخت شناسی قصّه های پریان اثر پراپ، شماره گذاری آرنه / تومپسون و طبقه بندی قصّه های ایران اثر مارزلف به توصیف بن مایه های اجتماعی و ... قصّه ها نیز توجه شود. روش گردآوری داده های این پژوهش میدانی اما روش تحلیل داده ها تحلیلی-توصیفی است. نتیجه این پژوهش میدانی، ثبت 30 عنوان قصّه و شماره گذاری، طبقه بندی و توصیف بن مایه های آن هاست. از این میان تعداد 7 قصّه برای اولین بار شماره گذاری و طبقه بندی شده و به تکمیل ظرفیّت نمونه های قصّه های ایرانی انجامیده است. ضمن این که امیدوار است آن ها را برای همیشه از خطر نابودی حفظ کرده باشد.