جریان فلسفه به طور اعم و فلسفه تحلیلی به طور اخص مبتنی بر دو گونه ی معرفت استدلالی و معرفت شهودی بوده و در این میان نظامهای منطقی به عنوان ابزار معرفت استدلالی در کنار درک بی واسطه ی حقایق بنیادی از اهمیت ویژه ای در این حوزه برخوردار بوده است. از سویی رویکردهای گوناگون فلاسفه ی غربی در قبال مسأله ی معرفت و چگونگی دستیابی به آن موجب شده همواره معرفت استدلالی در رأس اندیشه های فلسفی قرار گرفته و سایه ی خود را بر معرفت شهودی بگستراند. در این میان سول کریپکی به عنوان یکی از فیلسوفانِ مطرح در حوزه ی تحلیلی با اهمیت قائل شدن برای معرفت شهودی ، آنرا به عنوان زیربنای تفکرِ فلسفی خویش قرار می دهد. وی با طرح نظامهای اول و دوم در منطق موجهات و ارائه پازل ها و پارادوکسهای خاص در حوزه ی معناشناسی بر آن است تا تفکر فلسفی را از چارچوب جزمیِ پنهانِ برآمده از پارادایمهای گوناگون معرفتی در طول تاریخ فلسفه که فلسفه تحلیلی نیز از آن مستثنی نیست برهاند و رویکردی نو را در خصوص برخورد با مسأله ی معنا مطرح نماید. بر این اساس است که وی شهود و معرفت شهودی را به عنوان خط مبنای آراء و تفکرات خویش قرار داده و همواره سعی دارد تا نتایج حاصله از استدلالات خود را تا حد ممکن بر این گونه ی معرفتی منطبق نموده تا کمترین انحراف را از آن داشته باشد.