این پژوهش با عنوان «جامعه شناسی تاریخی هنر نگارگری عصر شاه تهماسب صفوی» در پی پاسخ به این مسأله بود که هنر نگارگری به عنوان یک پدیده ی تاریخی اجتماعی، با ساختارهای اقتصادی، سیاسی، دینی، فرهنگی، اجتماعی و فردی عصر شاه تهماسب صفوی چه پیوندی دارد؟ در این راستا پژوهشگر با استفاده از روش جامعه ـ شناسی تاریخی خرد، به تبیین روابط علت و معلولی بین این ساختارها و جریانات نگارگری عصر شاه تهماسب صفوی پرداخته است. روش این پژوهش در اجرا از نوع توصیفی-تحلیلی است و در چارچوب تحقیقات بنیادیِ نظری قرار می گیرد. به طور کلی با بررسی جریانات نگارگری این دوره با استفاده از روش جامعه شناسی تاریخی و تبیین ساختارهای بنیادین و تأثیر آنها بر جریانات نگارگری این دوره ی زمانی، پژوهشگر به نتایج زیر دست یافته: اثبات تغییر رویکرد شاه تهماسب در بستر زمان در قبال هنر نگارگری، ارتقا جایگاه اجتماعی نگارگران، استقلال نسبی نگارگری از ادبیات، ایجاد نهادها و طبقات جدید حمایتی علاوه بر دربار، رواج مضامین مذهبی در آثار، مهاجرت هنرمندان و در نهایت انتقال سنت نگارگری از سطح هنری درباری به سطح جامعه.