یکی از داروهای رایج در درمان سرطان پروستات داکسوروبیسین است. داکسوروبیسین علاوه بر تاثیر بر سلول ها و بافت های سرطانی دارای عوارض جانبی بر بافت های سالم نیز می باشد. به-منظور افزایش تاثیر این دارو بر سلول های سرطانی و کاهش اثرات سمیت سلولی حاصل از آن بر سلول ها و بافت های سالم، از روش های ترکیبی همانند به کارگیری داکسوروبیسین در حضور نانوذرات (به عنوان عامل حساس به نور) و پرتو استفاده می-شود. در این تحقیق، اثر نانوسیال اکسید روی بر سمیت سلولی داکسوروبیسین بر سلول های سرطان پروستات انسان، du145، در حضور پرتو uva مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور میزان سمیت سلولی غلظت های کم نانوسیال اکسید روی (µg ml-1 6/15، 9/3 و 95/0) و داروی داکسوروبیسین (mµ 05/0)، به طور جداگانه در حضور و عدم حضور پرتو uva، بر روی سلول های du145 با استفاده از آزمایش mtt تعیین گردید. میزان حیات سلولی در تیمار توام دارو و نانوسیال نیز در حضور و عدم حضور پرتو uva تعیین گردید. جهت بررسی اثر نانوسیال اکسید روی در جذب سلولی داکسوروبیسین و تاثیر پرتو uva در تیمار توام دارو و نانوسیال بر چرخه سلولی و آپوپتوز از روش های اسپکتروفتومتری uv، میکروسکوپ فلوروسنت، فلوسایتومتری، کامت و رنگ آمیزی dapi استفاده شد. نتایج mtt نشان داد که تیمار توام سلول های du145 با غلظت mµ 05/0 داکسوروبیسین و µg ml-1 95/0 نانوسیال در حضور پرتو uva باعث افزایش سمیت سلولی داکسوروبیسین به میزان 31% می شود. نتایج حاصل از اسپکتروفتومتری uv و میکروسکوپ فلوروسنت نشان دهنده نقش بارز نانوسیال اکسید روی در افزایش جذب دارو توسط سلول های du145 می باشد. در حضور پرتو درصد تخریب dna و میزان آپوپتوز در سلول های du145 تیمار شده تواماً با داکسوروبیسین و نانوسیال به ترتیب به میزان 7/4 و 7/3 برابر نسبت به تیمار جداگانه سلول ها با داکسوروبیسین در غیاب پرتو افزایش یافته است. داده های حاصل از فلوسایتومتری نشان داد که تیمار توام سلول ها با داکسوروبیسین و نانوسیال اکسید روی در حضور پرتو باعث توقف سلول ها در فاز g2m می گردد. با توجه به نتایج به دست آمده در این تحقیق می توان پیش بینی نمود که نانوسیال اکسید روی به عنوان عامل حساس به نور و پرتوی uva از طریق افزایش سمیت سلولی داکسوروبیسین قادر به کاهش مقدار دز مصرفی داکسوروبیسین می باشد.