مقدمه: صرع یکی از شایع ترین بیماری های جدی مغزی در سرتاسر جهان است. صرع تنها یک اختلال بالینی نیست، بلکه یک برچسب اجتماعی نیز هست. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه انگ اجتماعی و خودکارآمدی در افراد مبتلا به صرع انجام شده است. روش: این پژوهش از نوع مطالعات پیمایشی – هم بستگی (مقطعی) است. جامعه ی آماری پژوهش کلیه ی بزرگسالان مراجعه کننده به انجمن صرع ایران و درمانگاه صرع بیمارستان امام حسین شهر تهران می باشند. 145 بیمار واجد شرایط بر اساس نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند و در پژوهش مشارکت نمودند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش شامل چک لیست مشخصات دموگرافیک، مقیاس انگ اجتماعی در افراد مبتلا به صرع و هم چنین مقیاس خودکارآمدی در افراد مبتلا به صرع می باشند. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که بین انگ اجتماعی و خودکارآمدی در افراد مبتلا به صرع رابطه منفی معناداری وجود دارد. بین انگ و سبک زندگی بیماران، و هم چنین بین انگ و رفتارهای مربوط به مصرف دارو و پیگیری درمان در افراد مبتلا به صرع نیز رابطه منفی معناداری مشاهده شد. نتایج پژوهش نشان می دهند که بین سطح انگ و خودکارآمدی در گروه های مختلف وضعیت تاهل، اشتغال و سطوح مختلف تحصیلی تفاوت معناداری مشاهده می شود. سطح انگ در زنان و مردان تفاوت معناداری را نشان نمی دهد، در حالی که مردان خودکارآمدی بالاتری را در مقایسه با زنان نشان می دهند. نتیجه گیری: مداخلات و برنامه هایی که به کاهش انگ در افراد مبتلا به صرع بینجامد، خودکارآمدی آن ها را ارتقاء داده و به رفتارهای سلامت محورِ مرتبط با خود مراقبتی و کنترل بیماری کمک شایان توجهی می نماید. پژوهش گر انجام پژوهش هایی با هدف طراحی الگوی مداخله به منظور کاهش انگ ناشی از بیماری صرع را پیشنهاد می نماید.