رساله ی حاضر عهده دار بررسی نگرش و دیدگاه علامه اقبال لاهوری به مفهوم « خودی » است. اقبال در خصوص مفهوم « خودی » اندیشه هایی منحصر به فرد دارد، وی در پرداختن این مفهوم متأثر از اندیشه های اسلامی است و کوشیده تا بتواند این اندیشه را براساس مبانی و اصول اعتقادات اسلامی به معنای واقعی و اصیل دریابد. اقبال معتقد است انسان باید در طول حیات خویش بتواند به « خودی » که جوهره ی واقعی و اصیل انسانی است دست یابد، زیرا از نظر وی دست یافتن به خود واقعی در واقع رسیدن به « خود حقیقی » یا ذات باری تعالی است. از سوی دیگر، به عقیده ی وی دست یافتن به « خودی » منجر به پیشرفت و تعالی روح بشری در زندگی می شود و هم چنین از بعد اجتماعی به وحدت اجتماعی و اعتلاء جامعه ی مسلمانان مدد می رساند. از این رو آدمی بایستی بکوشد تا به آن سعادت حقیقی یا نیل به حقیقت « خود » نائل شود.