ورزش به عنوان یک پدیده ای اجتماعی فراگیر،بهترین سازوکارتامین سلامت اجتماعی و بهداشت روانی محسوب می گردد.لذا سرمایه گذاری درآن موجب کاهش هزینه ها دربخش بهداشت ودرمان ومراکز مبارزه با مفاسد اجتماعی وپایین آوردن سطح ناهنجاری های فردی واجتماعی می شود. ایجاد ارتباط بین کشورها و افزایش تفاهم و همزیستی مسالمت آمیز بین ملت ها از دیگر دستاورد های مهمی است که ازطریق توجه به مقوله ورزش درعرصه های سیاسی و فرهنگی عاید دولت ها و جوامع می شود.ورزش دربهره وری ملی نیزنقش بسزایی داشته و میتواند متضمن تاثیرات بسیار بر تولید ناخالص ملی کشورباشد (سازمان تربیت بدنی جمهوری اسلامی ایران،1385). به علاوه ورزش به عنوان پدیده اجتماعی، شیوه ی زندگی بسیاری از مردم جهان را به طرق فیزیکی، اقتصادی، آموزشی، سیاسی و اجتماعی متأثر ساخته است ، پس می توان گفت ورزش با زندگی مردم گره خورده است، پرداختن به آن شعاری است که همه مردم دنیا به آن ایمان آورده اند و تأثیر مطلوب جسمی و روانی آن روز به روز با پیشرفت تکنولوژی و تحقیقات انجام یافته در این زمینه با وسعت بیشتر اثبات می شود(غلامی،1388). ورزش و فعالیت بدنی، به عنوان نمادی اجتماعی، باید همگام با تغییر و تحولات تدریجی جامعه توسعه یابد. وجود امکانات و زیرساختهای ورزشی مناسب و توسعه یافته، جنبه ای مهم در ارتقای کمی و کیفی عملکردهای ورزشی است..اجرای مطلوب برنامه های تربیت بدنی و ورزشی مستلزم فراهم آوردن مجموعه ای ازشرایط وامکانات است و ازجمله مهم ترین این شرایط استفاده ازفضاها و تجهیزات و وسایل استانداردی است که براساس معیارهای بین المللی و قوانین مصوب فدراسیون های ورزشی در هر رشته طراحی شده است و به عبارتی ایجاد زمینه بهتر تحقق اهداف تربیت بدنی ضرورت توجه به امکانات،فضاها ،تاسیسات وآگاهی از دانش مدیریت تاسیسات ورزشی درجهت حفظ و نگهداری واستفاده بهینه از این امکانات بیش ازپیش مطرح است و براهمیت موضوع می افزاید (عروف زاد،1387).