یک شبکه حسگر متشکل از تعداد زیادی گره های حسگری است که در یک محیط به طور گسترده پخش شده و به جمع آوری اطلاعات از محیط می پردازند. لزوماً مکان قرار گرفتن گره های حسگری، از قبل تعیین شده و مشخص نیست. چنین خصوصیتی این امکان را فراهم می آورد که بتوانیم آنها را در مکان های خطرناک و یا غیرقابل دسترس رها کنیم. بطور کلی خصوصیات یک شبکه حسگر به شرح زیر است[1,2]: 1. ارتباطات رادیویی با برد کم و مسیر یابی چندگامه 2. توزیع شبکه با تعداد گره زیاد و همکاری بین گره ها 3. تغییرات پیاپی توپولوژی شبکه بواسطه خرابی یا اتمام انرژی گره ها 4. محدودیت در انرژی، توان ارسال ،حافظه و توان محاسباتی این خصوصیات و بالاخص 3 خصوصیت آخر شبکه های حسگری را از شبکه های موردی و mesh متمایز مینماید.پیشترفت شبکه های حسگر، سه تکنولوژی از سه حوزه را نیاز دارد: تکنولوژی درک محیط ،ارتباطات و محاسبات(شامل سخت افزار، نرم افزار و الگوریتم). پیشترفت هر یک از این حوزه ها، به پیشرفت در شبکه حسگر منجر می شود. کاربردهای مختلف این شبکه ها ، بعضی نیازمندی های مشترک هم دارند. مثلا یک گره باید انرژی بسیار اندکی مصرف کند تا مدت زمان طولانی تری بتواند به کار ادامه دهد. انتقال پیامها بین گره ها باید در چند گام ، بوسیله گره های میانی صورت پذیرد ، تا لازم نباشد محدوده ارسال هر گره خیلی زیاد باشد[3]. ضمنا انجام محاسبات باید توزیع شده باشد تا عمر کل سیستم بالا رود. هر گره حسگر تنها می تواند مقدار محدودی اطلاعات را پردازش کند. اما وقتی تعداد زیادی گره به صورت هماهنگ به تبادل اطاعات بپردازند ، توانایی نظارت بر یک محیط فیزیکی، با جزئیات هر چه بیشتر، را پیدا می کنند. پس یک شبکه حسگر می تواند به عنوان مجموعه ای از گره های حسگر که برای انجام کار خاصی با هم همکاری دارند تعریف شود. بر خلاف شبکه های سنتی، شبکه های حسگر به آرایش متراکم و همکاری برای انجام دادن وظیفه شان نیاز دارند.