فضاهای عمومی شهری با حضور انسان و فعالیت او معنا یافته و بیشتر از آنکه دارای نقشی کالبدی باشند به دلیل ایجاد تعامل اجتماعی میان شهروندان، واجد اهمیت هستند. از این رو به منظور ایجاد کیفیت در فضاهای شهری، این فضاها باید به گونه ای طراحی شوند که به نقش و جایگاه انسان در آنها اهمیت داده شود. برای طراحی پیاده راه ها معیارهایی کلی وجود دارد که باید ضمن برنامه ریزی پیش از طراحی و مطالعات اولیه، مدنظر قرار گیرند.از سوی دیگر به علت ناکارآمدی و کلی بودن معیارهای موجود برای ارزیابی پیاده راه ها نقاط ضعف و قوت آنها به خوبی قابل شناسایی نمی باشد. به عبارت دیگر معیارهای جهانی موجود برای ارزیابی پیاده راه ها در ایران باید مطابق با اصول و ارزش های بومی و ایرانی-اسلامی، مورد بازنگری قرار گیرند. هدف از این پژوهش، بررسی نقاط ضعف و قوت و ارزیابی پیاده راه و میزان علل موفقیت یا عدم موفقیت آن است.این تحقیق از نظر چارچوب، تحلیلی-توصیفی و از نظر نوع، کاربردی می باشد که به شیوه پیمایشی در خیابان 17 شهریور تهران انجام گردیده است.ابزار جمع آوری اطلاعات مطالعات کتابخانه ای، بررسی اسناد، مشاهده و انجام مصاحبه تدوین شده و قصد دارد با شناختی عمیق از وضع موجود محور 17 شهریور و با توجه به نگرش و خواست شهروندان، درصدد ارزیابی پیاده راه موجود محدوده مورد مطالعه با توجه به معیار های ارزیابی پیاده راه، بر آید. نتایج مطالعه نشان می دهد: عملکرد پیاده راه، در شرایط کنونی،صرفا در حد راه عبوری و گذر تنزل کرده و هیچ نشانه ای از سایر کارکردهای پیاده راه ها مشاهده نمی شود.