یکی از مهمترین اهداف برای پیدایش و توسعه شهرها، ایجاد سکونتگاه و ساخت مسکن برای آنهاست. ایجاد مسکن، نیازها و الزاماتی را به همراه دارد که بدون توجه به آنها، محلاتی بی روح، بدون امکانات رفاهی و همراه با افزایش جرم و جنایت که در بهترین حالت، شهری خوابگاهی، ساکت و مرده خواهد بود. ولی اعمال نگاه پایدار به ساخته های مسکونی می تواند تاثیر شگرفی در فرایند توسعه پایدار اجتماعی داشته باشد. مسکن مهر نیز از این قاعده مستثنی نبوده و به نظر می رسد همانند ماهیت شهرهای جدید، از نظر بعد اجتماعی دارای نقاط ضعف بسیاری باشد. با اشاره به مفهوم پایداری، که منظور از آن حمایت، زنده نگه داشتن و ادامه مستمر تعاملات و برخوردهای اجتماعی در فضای شهری می باشد؛ هدف این پژوهش، استخراج مولفه هایی است که در بالا بردن تعاملات اجتماعی مسکن مهر و پایداری آن نقش اساسی ایفا می کنند. روند تحقیق نیز شامل استخراج مبانی نظری مربوط به پایداری اجتماعی و مولفه های ارتقای آن، تهیه پرسشنامه ها و مصاحبه حضوری با ساکنین و کارشناسان مربوطه، تحلیل اطلاعات جمع آوری شده و ارایه چارچوب و سیاست های مورد نیاز برای طراحی می باشد. نتایج این پژوهش نشان می دهد مولفه هایی که در تعاملات اجتماعی و پایداری آن تاثیرگذار هستند؛ امنیت و آسایش، حس مکان و میزان قلمروی فضاهای عمومی می باشند. توجه به این مولفه ها، باعث می شود که فعالیت های اجتماعی ساکنین شهرهای جدید، ارتقای چشم گیری یابد. و نهایتا از ایجاد بیشتر فضاهای شهری بی روح جلوگیری کند.