هیدروژلهای پلیمری که با پیوندهای شیمیایی یا به شکل فیزیکی به یکدیگر متصل شده اند، دارای شبکه پلیمری سه بعدی آبدوست می باشند، که قادر به جذب آب فراوانی هستند. هیدروژلها به این دلیل که سازگاری خوبی با محیط زیست دارند، در دهه گذشته، محدوده وسیعی از کاربردهای پزشکی، داروئی و اعضای مصنوعی برای این دسته از مواد، پیشنهاد شده است. اکثر مونومرهای رایج مورد استفاده برای سنتز هیدروژلها، متاکریلات ها و مشتقاتشان هستند. با افزودن پلیمرهای رسانا به هیدروژلها می توان هیدروژلهای رسانای الکتریکی تهیه نمود. هیدروژلهای رسانا، به این دلیل که دارای خواص مکانیکی و جذب آب مربوط به هیدروژلها می باشند، و علاوه برآن دارای خواص رسانایی مربوط به پلیمرهای رسانا می باشند، توجه زیادی را به خود جلب کرده اند. در این پروژه تحقیقاتی ابتدا هیدروژلهایی از 2-هیدروکسی اتیل متا کریلات با نسبتهای مولی متفاوت مونومر به عامل کراسلینک کننده تهیه شد و سپس با اضافه کردن مونومر آنیلین، هیدروژلهای رسانای حاوی پلی آنیلین سنتز شد. هیدروژلهای رسانای الکتریسیته در زمینه های پزشکی و سنسورهای حساس به مواد بیولوژیکی و اعضای مصنوعی به کار می روند. همچنین با افزودن نانو ذرات اکسید آهن به هیدروژل 2-هیدروکسی اتیل متا کریلات، هیدروژل مغناطیسی تهیه شد، که دارای خاصیت مغناطیسی می باشد. این هیدروژلها نیز در عکسبرداری های پزشکی کاربرد دارند. این دو نوع هیدروژل سنتز شده، با آنالیزهای ir، dsc، sem، swelling، سنجش رسانایی و vsm مورد بررسی و مطالعه قرار گرفتند.