عملکرد روسازی در ایران با انتظارات و خواسته های جوامع امروزی سازگار نیست و عملکرد ضعیف روسازی موجب کوتاهی عمر جاده های کشور و صرف هزینه های سنگین می گردد. یکی از مشکلات عمده در روسازی به ویژه در مناطق مرطوب، پدیده عریان شدگی مصالح سنگی است. عریان شدگی مصالح سنگی در مخلوط های آسفالتی، علاوه بر اینکه خود یک خرابی مستقل محسوب می شود، بلکه می تواند مقدمه ای برای ایجاد خرابی هایی از قبیل ترک خوردگی، شیارافتادگی مسیر چرخ، شن زدگی، ایجاد چاله و ترک پوست سوسماری باشد. در این تحقیق با تمرکز بر شناسایی نحوه ی ایجاد پدیده عریان شدگی، عوامل دخیل در بروز این خرابی مورد شناسایی قرار گرفته و روش های افزایش دوام آسفالت در برابر این خرابی مورد بررسی قرار گرفته است. در این راستا از فیلر آهکی و آهک هیدراته به عنوان مواد ضد عریان شدگی مناسب (که در کشور نیز به وفور یافت می شوند) در مقادیر مختلف استفاده شده و مخلوط های بهینه مقاوم در برابر پدیده عریان شدگی تهیه شده اند. در این تحقیق دو نوع مصالح سنگی از شرق و غرب تهران و دو نوع قیر 70/60 از پالایشگاه های تهران و اصفهان تهیه و آزمایش های مورد نیاز بر روی آنها انجام شد. سپس با استفاده از روش مارشال و طبق استانداردهای astm d6926 و astm d6927 نمونه های مارشال ساخته و با استفاده از پارامترهای مورد نیاز مقدار قیر بهینه تعیین شد. سپس با استفاده از آزمایش های کشش غیرمستقیم و مقاومت فشاری بر روی نمونه های خشک و اشباع و طبق استانداردهای aashto t283 و astm d1075 پتانسیل عریان شدگی مخلوط های آسفالت مورد بررسی قرار گرفت. از آنجا که نمونه های آسفالتی متداول مورد استفاده (نمونه های شاهد) از نظر مقاومت در برابر خرابی ناشی از رطوبت جواب گو نبودند، از دو نوع فیلر سنگ آهک و آهک هیدراته برای بهبود مقاومت مخلوط آسفالتی استفاده شد و اثر آن ها بر روی مخلوط آسفالتی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که استفاده از حدود 5/1 درصد آهک هیدراته و یا 4 درصد فیلر سنگ آهک، مقاومت مخلوط آسفالتی را در برابر عریان شدگی مخلوط آسفالتی به صورت قابل توجهی افزایش می دهد.