یکی از عرصه های مهم هنرنماییِ شاعران مربوط به ساخت و کاربرد ترکیباتِ اشتقاقیِ جدید است. برخی از شاعران ادبیات فارسی به این امر توجه بیشتری کرده اند و برخی هم کمتر. در بین شاعران ادبیات کهن فارسی، سعدی در کلیات خود توجه ویژه ای هم به کاربرد ترکیبات اشتقاقی داشته است و هم خود او ترکیباتی را ساخته و پرداخته است. در این پایان نامه توانایی ترکیب سازی سعدی مورد بررسی قرار گرفته است. ترکیبات اشتقاقیِ کلیات سعدی با عناوینی چون: صفت فاعلیِ مرکب و صفت مفعولیِ مرکب، ترکیب های ونددار، ترکیب های حرف اضافه دار، ترکیب های اسمی، ترکیب های مصدری، رده بندی و تحلیل شده اند. گفتنی است که ترکیباتِ اشتقاقیِ مذکور در پایان نامه به صورت الفبایی و فرهنگ نامه ای تنظیم شده اند و در زیر هر ترکیب، نوع و گه گاه معنای آن ذکر شده است.

با توجّه به این که پیش از ورود زنان به عرصه ی ادبیات، مردان، آفریننده ی بیش ترِ آثار ادبی بوده اند و زنان و زندگی آنان، در این آثار، همواره از دید مردان، تعریف، توصیف و تحلیل شده اند، اهمیّت موضوع زن به روایت زنان داستان نویس ایرانی، از آن روی است که در این آثار، زن، زندگی و مشکلات او، از دید خود زنان، بررسی و تحلیل می شود. در این پژوهش که بر روی مجموعه داستان های کوتاه مستقلّ زنان داستان نویس ایرانی از سال 1327 تا 1390 هجری شمسی انجام شده است، با توجّه به وجود اندیشه های فمینیستی در داستان های کوتاه زنان داستان نویس، ابتدا تاریخچه، مبانی فکری فمینیسم و گرایش های گوناگون آن، زمینه های تاریخی ورود اندیشه های فمینیستی به ایران و نیز تقابل فمینیسم با اندیشه های اسلامی بررسی شده و سپس نمود مسائل مرتبط با باروری و زیبایی زنان، مانند مشکلات دوران بارداری، زایمان، ناباروری و نیز توجّه زنان به زیبایی، استفاده از لوازم آرایش و جرّاحی های زیبایی در این داستان ها و تأثیر آن ها در زندگی واقعی زنان، از نظر جامعه شناسی و نگرش فمینیستی بررسی شده، هم چنین به نقش های متفاوت شخصیّت های زن داستان ها، در خانواده، از جمله همسری و مادری و نیز نظرات مخالفان و موافقان اشتغال زنان و رویکرد آنان به اصالت دادن به خانه داری زنان، از دیدگاه های اسلامی، جامعه شناسی و فمینیستی پرداخته شده است. زنان داستان نویس در برخی از این داستان ها، اعتراض خود را نسبت به برخی از قوانین مدنی در ارتباط با زنان اعلام داشته اند که در این جستار، به بررسی نمود این اعتراضات در داستان ها پرداخته شده است. برخی از داستان ها، به عدول زنان از هنجارهای مذهبی، عرفی و اخلاقی پرداخته اند که اگرچه، طرح ناهنجاری های اجتماعی، در داستان های معاصر، امری معمول است؛ امّا در داستان های زنان داستان نویس، این ناهنجاری ها، تنها در درون خانواده ها و در ارتباط با اعضای خانواده، بررسی شده، که در این پژوهش، به بررسی زندگی این زنان نیز پرداخته شده است.

خودستایی پدیده ای است که از دیرباز در بین برخی از شاعران ایران زمین وجود داشته است. آن ها برای نشان دادن عظمت کارشان، خودستایی هایی گاه معمول و گاه اغراق آمیز در آثارشان آورده اند. زمینه ی چنین خودستایی هایی گاه باز می گردد به هنر ادبیات که هر کدام از این شاعران سعی داشته اند خود را شخصی واجد نبوغ یگانه در آن معرفی کنند و خودشان را از دیگر شاعران برتر بدانند و گاهی مسئله از این فراتر رفته و خودستایی، شکلی افراطی به خود می گیرد که می توان ریشه ی آن را در اختلالی شخصیتی جست و جو کرد که در روان شناسی به آن نارسیسم یا خودشیفتگی می گویند. نارسیسم گرفته شده از افسانه ی جوانی به نام نارسیس است که عاشق انعکاس تصویر خود در آب شد و چون نتوانست به آن تصویر دست یابد، از شدّت غصه و غم، جان داد. نگارنده در این پایان نامه، با تحقیق به روش کتابخانه ای، میزان و شدّت خودستایی و خودشیفتگی شش تن از شاعران برجسته ی ایرانی؛ یعنی، فردوسی، ناصرخسرو، خاقانی، نظامی، سعدی و حافظ را در شعرشان بررسی کرده و در آخر، آن ها را از این نظر با یکدیگر مقایسه نموده و به این نتیجه رسیده است که پدیده ی خودستایی در شعر هر شش شاعر وجود دارد و از بین ایشان، خاقانی از همه بیشتر و شدیدتر به خودستایی پرداخته و پس از او، به ترتیب، ناصرخسرو، نظامی، حافظ، سعدی و فردوسی، صاحب مراتب بعدی در زمینه ی خودستایی هستند.