افزایش بیش ازپیش جمعیت کره زمین و تأثیر انسان بر محیط زیست و توسعه شهرها، کره زمین را دچار بحران کرده و آثار منفی زیست محیطی شهرها تا آن اندازه پیش رفته که بزرگ ترین تهدید در مقابل این زیست بوم ها شمرده می شود. عدم آگاهی جوامع از تأثیرات جبران ناپذیر آلودگی های زیست محیطی، روند جبران را کند نموده و حفظ نقاط اتصال شهر و طبیعت آن، از مواردی است که امروزه در شهرهای بزرگی مثل تهران می تواند راهکار مفیدی در برطرف کردن کمبودهای زندگی شهری باشد، چراکه تعاملی دوسویه بین منظر طبیعی وزندگی انسان شهری را، برقرار می سازد. رودخانه دارآباد شرقی ترین رودی است که از رشته کوه توچال وارد تهران می شود. منطقه ی دارآباد تهران به علت نزدیکی به منطقه ی شهری امکان ورود انسان به عرصه ای طبیعی را در محیط پرهیاهو و طاقت فرسای امروز فراهم می آورد. انسان امروز، در جای جای شهر با تداخل خود شکل اصلی و ویژه هر محیط را از بین برده است. این امر به واسطه ی مداخله های بدون برنامه ریزی اتفاق افتاده است. گویی انسان با همه ی جوانب زندگی اش، به طبیعت تحمیل شده است. به منظور تغییر فرهنگ مداخله در طبیعت و رفتارهای مناسب با محیط زیست انسانی ابتدا لازم است تا مفاهیم اولیه به افراد آموزش داده شود. آموزش مفاهیم همواره به صورت صریح و مستقیم صورت نمی گیرد، گاهی استعمال غیرصریح و مجازی بر روش های صریح و حقیقی ترجیح پیداکرده و نتایج اثربخش تری به همراه دارد. در این تحقیق، با استفاده از هنر محیطی حول یک روایت، از ابتدای ورودی مجموعه تا انتهای آن به طور غیرمستقیم به اهمیت محیط زیست در زندگی انسان ها پرداخته شده و برای این منظور از عناصر طبیعی موجود در منطقه استفاده شده تا در ضمن نمایش مفاهیم، آسیبی به زیست بوم رود دره وارد نشود. درواقع بهسازی زیبایی بصری منظر رود دره دارآباد با رویکردی اکولوژیک اقدامی است در جهت حفظ منظر طبیعی شهر تهران و احیای مناظر فرهنگی و تاریخی این منطقه که در بالا بردن کیفیت زیست بوم شهر و انگیزه های ساکنان آن در رعایت مسائل زیست محیطی تأثیر بسزایی دارد. ورود انسان به عرصه ی طبیعت وزندگی شهری در کنار طبیعت، آرامش و فراغت بیشتری به همراه خواهد داشت تا آنجا که عرصه های پایدار شهری، می توانند ضامن این فرصت برای نسل های آینده نیز باشند.