پژوهش حاضر به منظور مطالعه تغییرات هورمون نوروپپتید y و لیپوپروتئین های پلاسما به دنبال فعالیت ورزشی منظم با شدتهای متفاوت، در رت های نر چاق انجام شد. به همین منظور، 75 سر رت نر بالغ از نژاد اسپراگوداولی به روش تصادفی انتخاب گردید. رت ها به مدت یک ماه از طریق تحریک اشتها با کاهو و سبزیجات چاق شدند و از میانگین وزنی 15±240 گرم به 20±320 گرم رسیدند وسپس به طور تصادفی به سه گروه کنترل (25n=)، گروه های تمرین با شدت های متوسط (25n=) و زیاد (25n=) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل دویدن روی تردمیل جوندگان بود که به مدت هشت هفته به طول انجامید. در پایان پژوهش جهت اندازه گیری هورمون نوروپپتید y و لیپوپروتئین های پلاسما، از قلب رتها نمونه خونی گرفته شد. برای بررسی تفاوت بین گروه ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد. نتایج نشان داد که بین میانگین هورمون نوروپپتید y و-c ldl در گروهها تفاوت معناداری وجود دارد. به طور کلی، این نتایج نشان می دهد که انجام فعالیت ورزشی باعث تعادل منفی انرژی در رتها به سمت افزایش وزن و تجمع چربی در بدن می شود و این نشانه عدم تعادل مزمن بین مقدار انرژی جذب شده و میزان مصرف انرژی است. بنابراین، به منظور جبران این تعادل منفی انرژی، میزان هورمون نوروپپتید y و-c ldl پلاسما افزایش می یابد.

چاقی به عنوان یک اختلال متابولیکی شایع نه تنها در کشور های در حال توسعه بلکه در کشورهای توسعه یافته نیز رو به افزایش است.چاقی به خصوص چاقی شکمی به عنوان یکی از فاکتورهای ریسک زا در بیماری های دیابت،فشار خون بیماری های قلبی و عروقی محسوب می شود .چندین هورمون نقش مهمی را در ثابت نگه داشتن وزن بدن ایفا می کنند،لپتین و هورمون رشد از آن جمله اند. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر تمرینات متوسط و شدید بر فاکتورهای لپتین، هورمون رشد، در موش های چاق نژاد اسپراگوداولی بود. آزمودنی های این تحقیق را موش های نر و چاق نژاد اسپراگوداولی موجود در آزمایشگاه مرکز تحقیقات حیوانی دانشگاه علوم پزشکی شیراز تشکیل دادند که به روش تصادفی ?? رات با سن 2 ماه و وزن 15±240 انتخاب شدند. در این پژوهش از روش تصادفی هدفمند ، نمونه ها انتخاب و گزینش شدند. رات ها به سه گروه کنترل ،گروه تمرینی با شدت متوسط و گروه تمرینی با شدت بالا تقسیم شدند. برنامه تمرینی شدت بالا ، 8 هفته به طول انجامید. این تمرین 5 بار در هفته باید انجام شد. در هفته اول حیوانات روی تردمیل به مدت 15 دقیقه فعالیت را انجام داند. سرعت دویدن در شروع کار 5 متر بر دقیقه و شیب آن صفر درجه بود. مدت، سرعت و شیب برنامه تمرینی در طول پروتکل به صورت فزاینده زیاد می شد؛ به طوری که در آخر برنامه ، مدت آن به 75 دقیقه و سرعت آن به 25 متر بر دقیقه و شیب آن به 15 درصد رسید. تمرین با شدت متوسط به این صورت انجام شد که کل برنامه تمرینی به مدت 8 هفته، روی تردمیل با شیب صفر درجه صورت گرفت. موش ها در این برنامه تمرینی، در هفته ی اول روزانه 30 دقیقه و با سرعت 15 متر بر دقیقه دویدند و بعد از یک هفته ، آزمودنی ها به مدت 60 دقیقه و با همان سرعت 15 متر بر دقیقه دویدند.پس از اتمام تمرینات نمونه های خونی گرفته شد. جهت ارزیابی نتایج از نرم افزار spss و روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که میزان هورمون رشد در گروه کنترل با گروه شدید و متوسط تفاوت معناداری ندارد(05/p‹)،همچنین میزان هورمون رشد در بین گروه شدید و متوسط تفاوت معناداری ندارد اما با این وجود سطح هورمون رشد در گروه تمرینی با شدت بالا افزایش یافت(05/p‹)0.سطوح لپتین بین گروه کنترل با گروه تمرینی متوسط و شدید تفاوت معناداری دارد.( 05/p‹). به طور خلاصه با توجه به اینکه تفاوت معنا داری در سطوح لپتین بین سه گروه مشاهده شد می توان نتیجه گرفت که این تغییرات وابسته به شدت فعالیت می باشند.

هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر 8 هفته استرس روانی و تمرین هوازی بر تغییرات اینترلوکین- 4 واینترفرون – گاما در موش های نر نژاد اسپراگوداولی بود. بدین منظور60 سر رت بطور تصادفی به چهار گروه مساوی گروه کنترل(c)، گروه استرس روانی(ps)، گروه تمرین هوازی(t) و گروه استرس روانی + تمرین(ps+t) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل تمرین هوازی از نوع فزاینده و برنامه استرس روانی شامل القا استرس از نوع دیداری، شنیداری و بویایی بود که 5 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته اجرا گردید. نمونه های خونی قبل از شروع برنامه آزمون، بلافاصله و 72 ساعت پس از آزمون جمع آوری گردید. جهت ارزیابی اطلاعات از آزمون های آماری تحلیل واریانس مختلط و اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی l.s.d درسطح معنی داری 05/0 ? p استفاده شد. طبق نتایج بدست آمده تفاوت معناداری در سطوح سرمی il-4 ،ifn-? و ifn-? /il-4 در میان گروه های مورد بررسی وجود نداشت. درصورتیکه، در گروه استرس روانی+تمرین هوازی بلافاصله پس از آخرین جلسه تمرین مقدار ifn-? بطور معنی داری کاهش یافت، اما در گروه تمرین هوازی، 72 ساعت بعد از تمرین افزایش معناداری نشان داد. غلظت هاس سرمی il-4 نسبت به قبل و بعد از استرس روانی و تمرین هوازی تغییری نکرد، اما در گروه استرس روانی + تمرین هوازی در شرایط 72 ساعت پس از آخرین جلسه نسبت به شرایط پیش از آزمون بطور معناداری افزایش یافت. بطور کلی بنظر می رسد که استرس روانی و تمرین هوازی موجب کاهش معنی دار ifn-? بلافاصله پس از آزمون و افزایش معنادار آن در 72 ساعت بعد می شود و همچنین الگوی حرکتی و استرس منجر به از بین رفتن تعادل th1/ th2 بدن و آسیب عضله اسکلتی نمی شود.

تهیه بیوگلو و ارزیابی اثر آن بر روی پیوند خودی غضروف جناغ سینه به غضروف کندیل رانی خرگوش پتانسیل ترمیم ضایعات غضروف داخل مفصلی زانو ضعیف می باشد و این امر ممکن است به استیوآرتریت و در نهایت تعویض زانو منجر شود. این مطالعه به منظور بررسی اثر ترمیمی چسب ابداع شده در ضایعه غضروفی داخل مفصلی ایجاد شده در کندیل داخلی ران خرگوش به عنوان یک مدل حیوانی انجام گرفت و تغییرات ضایعات ایجاد شده بوسیله هیستوپاتولوژی، هیستوشیمی، ام آر آی و سی تی اسکن مورد ارزیابی قرار گرفتند. 60 سر خرگوش نر بالغ نژاد دوچ و بصورت تصادفی به 5 گروه مساوی 12 تایی تقسیم شدند. در گروه a ضایعات غضروفی داخل مفصلی به ابعاد 4 میلی متر در کندیل داخل رانی هر دو زانوی راست و چپ ایجاد گردید، سپس پیوند خودی از غضروف جناغ سینه به همان اندازه (4 میلی متر) در محل ضایعه ایجاد شده در غضروف داخل مفصلی کندیل رانی هر دو زانو قرار داده شد و بوسیله چسب ابداع شده ثابت گردید، سپس لایه های مختلف و پوست بخیه زده شد. در گروه b تمامی مراحل گروه a انجام گرفت ولی ضایعه ایجاد شده در غضروف داخل مفصلی کندیل داخل رانی به ابعاد 6 میلی متر ایجاد گردید. در گروه c ضایعات غضروفی داخل مفصلی در کندیل داخل رانی در پای راست و چپ به ترتیب 4 میلی متر و 6 میلی متر بود و پیوند خودی از غضروف جناغ سینه بوسیله نخ بخیه جذب شونده 0-5 به لیگامنتوم موکوزا در محل ضایعه بخیه زده شد و سپس لایه های مختلف و پوست بخیه شدند. در گروه d ابعاد ضایعات ایجاد شده مشابه گروه c بود ولی فقط محل ضایعه بوسیله نرمال سیلین شستشو گردید. در گروه e ابعاد ضایعات ایجاد شده مشابه گروه c بود ولی فقط محل ضایعه بوسیله چسب ابداع شده پر گردید. خرگوشهای هر گروه به دو زیر گروه مساوی تقسیم شدند و بعد از 30 روز و 60 روز به روش اخلاقی معدوم شدند و تغییرات غضروفی از نظر ماکروسکوپی، هیستولوژی و هیستوشیمی و با ام آر آی و سی تی اسکن مورد ارزیابی قرار گرفتند. بررسیهای میکروسکوپی و ماکروسکوپی نشان داد که چسب ابداع شده به طور معنی داری تأثیر ترمیمی بیشتری در غضروف داخل مفصلی در کندیل داخل رانی داشته و این نتایج با نتایج سی تی اسکن و ام آر آی سازگاری دارد. نتایج نهایی نشان داد که چسب ابداع شده در محل ضایعه غضروف داخل مفصلی به تنهایی موثر بوده و پروسه ترمیم به خوبی نشان داده شد. چسب ابداع شده غنی از فاکتورهای رشد بوده و غضروف سازی را تحریک می نماید. در گروههای a و b به دلیل عدم قدرت چسبندگی کافی پیوند غضروفی به عنوان یک loose body در مفصل عمل کردند و باعث ایجاد استیوآرتریت شدند.

درختان پسته وحشی دارای پوشش گسترده در مناطق شرقی مرکزی و غربی ایران می باشد. در این تحقیق اثرات غلطت های 5 و 10 در صد ژل پسته وحشی روی ترمیم زخم های جلدی ایجاد شده در رت و همچنین خواص آنتی اکسیدانی آن بر روی فاکتور های هماتولوژی مورد مطالعه قرار گرفته است. یک صد و بیست رت نر بالغ با وزن مساوی(بین 180 تا 200 گرم) فراهم گردید. در هنگام بی هوشی و تحت شرایط استریل ، یک قطعه 2x2 سانتی متری از پوست ناحیه کمری برداشته شد. سپس رت ها به صورت تصادفی به 4 گروه 30 (1- گروه کنترل ، 2- گروه درمان با ژل پایه،3 - گروه درمان با ژل پسته وحشی 5 درصد، 4- گروه درمان با ژل پسته وحشی 10 درصد) تقسیم گردیدند. نتایج حاصله از این تحقیق نشان دادند که مصرف موضعی ژل های تهیه شده از پسته وحشی باعث افزایش اپیتلیالیزاسیون همراه با یک استریتم بیسیالیس پیوسته و یک بافت گرانولاسیون کامل به همراه غدد عرق و فولیکول های مو در مقایسه با گروه کنترل و گروه درمان شده با ژل پایه می باشد. درمان با ژل 10 در صد به صورت معنی دار باعث افزایش تنسایل استرنج، التیمیت استرس، ایلد استرس و سختی بافت، 21 روز بعد از ایجاد ضایعه در مقایسه با گروه کنترل و درمان با ژل پایه شده است. همچنین تارهای کلاژن در گروه درمان شده با ژل پسته وحشی در مقایسه با گروه کنترل و ژل پایه از نظم بهتری برخوردار بودند. همچنین آنالیزهای خونی به دست آمده از فاکتورهای آنتی اکسدان نشان دادند که 7 روز بعد از ایجاد ضایعه، این فاکتورها به صورت معنی داری در گروه ژل پایه و کنترل نسبت به گروه درمان کاهش یافته اند. این کاهش به صورت چشم گیر در بین روزهای 10 تا 21 قابل مشاهده می باشد. در گروه درمان شده با ژل تهیه شده از پسته وحشی فاکتورهای آنتی اکسیدانی در طی پروسه درمانی به صورت معنی داری افزایش یافته است( به خصوص در گروه درمان شده با ژل 10درصد). در انتها نتایج نشان دادند که مصرف موضعی ژل تهیه شده از پسته وحشی باعث افزایش خواص مورفولوژی، بیوشیمیایی و خواص بیومکانیک ضایعات ایجاد شده در پوست رت می گردد. نتایج نشان می دهد که ایجاد ضایعات پوستی باعث افزایش استرس های اکسیداتیو شده و مصرف موضعی ژل تهیه شده از پسته وحشی به صورت معنی داری باعث کاهش این استرهای اکسیداتیو در طی مراحل بسته شدن زخم ( به خصوص ژل 10 درصد) می گردد

چکیده تاثیر هشت هفته تمرین بی هوازی شدید بر سطوح ویسفاتین پلاسما و برخی از فاکتورهای التهابی در موش های ماده ی نژاد اسپراگوداولی به کوشش حسین جعفری مقدمه و اهداف: آدیپوکین ها پپتیدهایی هستند که از بافت چربی ترشح می شوند و بر متابولیسم انرژی کل بدن تاثیر می گذارند. فعالیت ورزشی باعث تاثیرات سودمندی بر بافت چربی می شود. بااین وجود، دانش ما درباره تغییرات ویسفاتین، il-6 و tnf-? در پاسخ به یک فعالیت ورزشی شدید تناوبی اندک است. لذا هدف از انجام تحقیق حاضر، تعیین تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید بر سطوح پلاسمایی ویسفاتین، il-6 و tnf-? در موش های ماده ی نژاد اسپراگوداولی می باشد. روش تحقیق: این مطالعه به روش تجربی انجام گرفت. 45 سر موش به طور تصادفی به سه گروه پیش آزمون (15n=)، گروه کنترل (15n=) و گروه تمرینی (15n=) تقسیم شدند. برنامه تمرینی تناوبی شامل دویدن بر روی تردمیل، بصورت 3 جلسه در هفته به مدت 8 هفته انجام گرفت. اندازه گیری تغییرات سطوح پلاسمایی ویسفاتین، il-6 و tnf-?به روش الیزا صورت گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس تعاملی و آزمون تعقیبی توکی استفاده گردید. نتایج: تمرینات تناوبی شدید باعث تغییرات معنی داری در سطوح پلاسمایی ویسفاتین در بین گروه ها شد (036/0p=). به طوری که سطوح پلاسمایی ویسفاتین در گروه تمرینی نسبت به گروه پیش آزمون کاهش معنی داری داشت (001/0p=). همچنین این تمرینات باعث کاهش معنی دارil-6 (009/0p=) و tnf-?(022/0p=) در بین گروه ها گردید. علاوه بر این، در این مطالعه ارتباط معنی داری در بین این آدیپوکین ها مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: کاهش سطوح tnf-? و il-6 با شدت و مدت فعالیت در ارتباط است. همچنین، احتمالا عواملی به جز کاهش وزن، در کاهش ویسفاتین پلاسما موثر هستند. واژگان کلیدی: تمرین تناوبی شدید، ویسفاتین، اینترلوکین 6 (il-6)، فاکتور نکروز دهنده آلفا (tnf-?)