مقدمه: داروی سوماتریپتان به عنوان آگونیست گیرنده های سروتونین، از طریق اثر بر روی این گیرنده ها ، در درمان میگرن کاربرد دارد. گیرنده های سروتونین هیپوکمپ در کنترل سروتونرژیک یادگیری نقش دارند. به نظر می رسد که سوماتریپتان نیز می تواند با اثر بر روی گیرندهای سروتونین بر روی یادگیری تاثیر نماید. یکی از راه های بررسی یادگیری در سطح سلولی ثبت پتانسیل های میدانی در ناحیه ی ca1 هیپوکمپ و در سطح رفتاری، ماز آبی موریس می باشد. لذا هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر سوماتریپتان بر میزان انتقال سیناپسی و میزان ltp ایجاد شده در ناحیه ی ca1 هیپوکمپ ونیز یادگیری فضایی در ماز آبی است. روش مطالعه: در این تحقیق موش های صحرایی نر نژاد ویستار در شرایط استاندارد در حیوان خانه گروه فیزیولوژی نگاه داری شدند. پس از انجام جراحی و قرار دادن الکترود ها در ناحیه ی ca1 هیپوکمپ میزان انتقال سیناپسی و میزان ltp ایجاد شده در این ناحیه اندازه گیری شده و اثر تزریق داخل صفاقی سه دوز سوماتریپتان با گروه کنترل مقایسه شد. گروه دیگر برای بررسی حافظه ی فضایی در ماز آبی موریس قرار گرفتند. یافته ها: سوماتریپتان به طور معنی داری باعث مهار اثر تحریک تتانیک بر روی تقویت طولانی مدت ناحیه ca1 هیپوکمپ نسبت به گروه کنترل شد و شاخص تحریکات زوجی در دوز 1 میلی گرم به ازا ی هر کیلوگرم افزایش پیدا کرد. اما انتقال سیناپسی و یادگیری فضایی در گروه سوماتریپتان و کنترل تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان دهنده ی کاهش میزان ltp به دنبال تزریق داخل صفاقی سوماتریپتان در موش های صحرایی نراست که احتمالا می تواند سبب اختلال در حافظه و یادگیری گردد. واِژگان کلیدی : هیپوکمپ، سوماتریپتان، سوماتریپتان

مقدمه تحقیقات in vitro نشان داده است که تجویز خوراکی مس به موش های صحرایی سبب مهار تقویت طولانی مدت در برش های تهیه شده از ناحیه ca1 هیپوکمپ این حیوانات می گردد. اما اثری بر روی یادگیری فضایی ندارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش سولفات مس بر روی تقویت طولانی مدت و نیز یادگیری فضایی به شکل in vivo است. مواد و روش ها در بخش اول آزمایش ها تعداد 39 سر موش صحرایی نژاد ویستار به دو گروه نر (21 سر) و ماده (18 سر) تقسیم شدند. هر کدام از گروه های نر و ماده نیز به سه گروه آب مقطر یا کنترل (دریافت کننده آب مقطر به عنوان آب مصرفی)، گروه اول مس ( دریافت کننده غلظت یک میلی مولار سولفات مس در آب مقطر به عنوان آب مصرفی) و گروه دوم مس (دریافت کننده غلظت یک و نیم میلی مولار سولفات مس در آب مقطر به عنوان آب مصرفی) تقسیم شدند. یک ماه پس از مصرف خوراکی سولفات مس،حافظه فضایی موش ها با استفاده از ماز آبی موریس مورد ارزیابی قرار گرفت. در بخش دوم آزمایشها تعداد 32 موش صحرایی به چهار گروه کنترل و 5، 10 و 15 میلی گرم سولفات مس تقسیم شده و به ترتیب سرم فیزیولوژی، و دوز های 5، 10 و 15 میلی گرم سولفات مس به شکل داخل صفاقی به آنها تزریق شد. و میزان انتقال سیناپسی و تقویت طولانی مدت در آنها اندازه گیری شد. نتایج نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که اضافه شدن مقادیر 1 و 5/1 میلی مولار سولفات مس به آب آشامیدنی در مجموع سبب اختلال معنی داری (05/0p<) در حافظه فضایی اندازه گیری شده با ماز آبی نمی گردد. در حالیکه تزریق داخل صفاقی آن تقویت طولانی مدت را در ناحیه ca1 هیپوکمپ مهار می کند بحث و نتیجه گیری نتایج این تحقیق نشان داد که اگر چه تزریق داخل صفاقی غلظت های 5، 10 و 15 میلی گرم سولفات مس سبب مهار تقویت طولانی مدت در ناحیه ca1 هیپوکمپ می گردد. با این حال اضافه کردن دوزهای 1 و 5/1 میلی مولار سولفات مس به آب آشامیدنی اثری بر روی میزان یادگیری فضایی موشها در ماز آبی موریس نداشت.

این تحقیق تجربی بر روی 36 موش صحرایی نر و ماده تازه متولد شده نژاد wistar انجام گرفت در این تحقیق موش ها به شکل تصادفی به شش گروه تقسیم شدند که عبارت بودند از موش های ماده با تزریق پروژسترون، موش های نر با تزریق پروژسترون،موش های ماده با تزریق سزاموئید، موش های نر با تزریق سزاموئید و موش های نر و ماده کنترل. سپس گروه های پروژسترونی، پروژسترون را با غلظت 100 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن حیوان گروه های سزاموئیدی هم حجم پروژسترون سزاموئید را در روزهای 1 و یا 2 بعد از تولد دریافت کردند. 60 روز پس از تزریق حافظه فضایی آنها در ماز آبی موریس مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج این تحقیق این فرضیه را که پروژسترون سبب اختلال در حافظه فضایی رفرانس در موش های ماده می گردد را تایید می کند.

چکیده ندارد.