هدف پژوهش حاصل بررسی بازی درمانی گروهی بر کاهش پرخاشگری کودکان معلول جسمی حرکتی بود. جامعه آماری، شامل کودکان معلول جسمی حرکتی شهر مشهد می باشد. نمونه شامل کودکان آسایشگاه فیاض بخش شهر مشهد و روش نمونه گیری در دسترس بود. بدین صورت که از میان کودکان آسایشگاه فیاض بخش شهر مشهد 30 نفر به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند که به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش 15 جلسه بازی درمانی گروهی را دریافت کردند. طرح پژوهش حاضر، از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود و از آمار توصیفی و آمار استنباطی و تحلیل کوواریانس برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها و نتایج حاصل از مقایسه های نمره های پیش آزمون و پس آزمون در گروه آزمایش و کنترل، نشان دهنده تأثیرگذاری تکنیک بازی درمانی گروهی بر کاهش پرخاشگری گروه آزمایش بود و نتایج آماری نشان داد که فرضیه تحقیق در سطح (0/0001=sig) معنادار گردید است که می توان گفت بازی درمانی گروهی موجب کاهش پرخاشگری در کودکان معلول جسمی حرکتی شده است.

هدف پژوهش حاضر، بررسی روابط بین سبک های دفاعی، احساس انسجام روانی و سلامت روان بود و بررسی این مسئله که آیا احساس انسجام روانی می تواند به عنوان میانجی رابطه ی سبک های دفاعی و سلامت روان ایفای نقش کند؟ پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش زنان متأهل 30 تا 40 ساله شهر مشهد بودند. نمونه ی مورد مطالعه در این پژوهش که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد شامل 250 نفر بود. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه سبک های دفاعی، پرسشنامه سلامت روان و مقیاس احساس انسجام فلسنبرگ بودند. داده ها با استفاده از همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون چندگانه، تحلیل مسیر و تحلیل واریانس تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین احساس انسجام و سلامت روان رابطه ی معناداری وجود دارد (p<0/0005)، بین احساس انسجام و سبک دفاعی رشد یافته رابطه ی مثبت معناداری وجود دارد (p<0/0005).، بین سبک دفاعی رشد یافته و سلامت روان رابطه ی معناداری وجود دارد (p=0/009)، بین سبک رشد نایافته و سلامت روان رابطه ی معناداری وجود دارد (p<0/0005). متغیر سبک دفاعی رشد یافته می تواند پیش بینی کننده ی بهتری برای احساس انسجام روانی باشد، متغیر سبک دفاعی رشد نایافته نیز پیش بینی کننده ی بهتری برای سلامت روان است. هم چنین احساس انسجام می تواند میانجیگری معناداری بین سبک دفاعی رشد یافته و سلامت روان باشد

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان عقلانی هیجانی بر شیوه های فرزندپروری والدین در کاهش اختلال خلقی گوشه گیری دانش آموزان دختر کم توان ذهنی انجام پذیرفت. روش پژوهش شبه آزمایشی است. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان دختر کم توان ذهنی 14-10 مقطع ابتدایی آموزشگاه استثنایی تاجیک 2 در شهرستان نسیم شهر از توابع شهر تهران در سال تحصیلی93-92 بود که بصورت نمونه گیری دردسترس، 30 نفر از دانش آموزان مبتلا به اختلال خلقی گوشه گیری انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بود از سیاهه رفتاری کودک cbcl که شامل 113ماده و شیوه های فرزند پروری بامریند شامل 30 ماده که توسط والدین پاسخ داده شد .از بین والدین به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش- کنترل (هر گروه 15 نفر) در یک طرح آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل جایگزین شدند و روش درمانی عقلانی- عاطفی- رفتاری الیس بر روی گروه آزمایش در 8 جلسه اجرا گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها نشان داد که درمان عقلانی هیجانی در پس آزمون باعث افزایش نمرات سبک مقتدرانه شده است. همچنین درمان عقلانی هیجانی سبک سهل گیرانه و مستبدانه را در والدین کاهش داده است. از سوی دیگر بر اساس این یافته ها می توان گفت گروه درمانی عقلانی هیجانی در پس آزمون باعث کاهش نمرات اختلال خلقی گوشه گیری شده است.

زمینۀ مسأله و هدف پژوهش: پژوهشگران بر این باورند که عوامل مؤثر بر سبک های فرزند پروری را می توان به سه دسته تقسیم کرد: خصوصیات فردی کودک، ویژگی های شخصیتی والدین و منابع بافتی. در این میان، نقش ویژگی های شخصیتی والدین، دارای بیشترین اهمیت است و بر سایر عوامل نیز تأثیر می گذارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش ویژگی های شخصیتی والدین با میانجیگری رضایت زناشویی در پیش بینی سبک های فرزند پروری بود. روش: در این مطالعه که از نوع توصیفی و غیر آزمایشی بود، 85 نفر از مادران کودکان پیش دبستانی به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. متغیر های پژوهش توسط پرسشنامه پنج عاملی نئو، پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ و پرسشنامه شیوه های فرزند پروری بامریند مورد سنجش قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل مسیر، استفاده کردیم. یافته ها: نتایج به دست آمده از آزمون تحلیل مسیر حاکی از عدم برازش کلی مدل و الگو بود. نتیجه گیری: بر طبق یافته های پژوهش، ویژگی های شخصیت به طور غیر مستقیم و با میانجیگری رضایت زناشویی، قادر به پیش بینی سبک های فرزند پروری نمی باشند.