گرچه فعالیت بدنی و ورزش موجب بهبود عملکرد سیستم تنفسی می شود اما گاهی اوقات نیز می تواند موجب بروز برخی مشکلات مانند التهاب، برونکواسپاسم و آسم در فرد گردد. آسم ناشی از ورزش در ورزشکاران رقابتی شایع است. این بیماری می تواند بر روی عملکرد ورزشی تاثیر گذاشته و موجب کاهش در عملکرد ورزشی می شود. لذا تشخیص آن اهمیت زیادی دارد. در این مطالعه جمعیت مورد نظر دوچرخه سواران استقامتی نخبه استان کرمان بودند که تعداد 19 نفر بصورت داوطلبانه انتخاب شدند. همه آزمودنی ها پرسشنامه آسم ورزشی را به منظور بررسی علائم آسم کامل کرده و پس از آن مورد ارزیابی تست اسپیرومتری در زمان های قبل، بلافاصله و 10 دقیقه پس از فعالیت قرار گرفتند. همچنین تست اسپیرومتری برای چهارمین مرحله پس از استنشاق اسپری سالبوتامول گرفته شد. نمونه های خلط نیز پس از فعالیت به منظور تعیین فاکتورهای التهابی در آزمودنی ها جمع آوری شد. آسم ناشی از ورزش براساس کاهش 10% در حجم های ریوی پس از فعالیت نسبت به قبل از فعالیت تعریف شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزارspss17 و روش های آماری تی وابسته و تی مستقل صورت گرفت. نتایج نشان داد که 36% از آزمودنی ها پس از تست اسپیرومتری دارای آسم ناشی از ورزش هستند که این آزمودنی ها تفاوت معناداری را در حجم های ریوی پس از ورزش در مقایسه با افراد غیرآسمی از خود نشان دادند. همچنین میزان حجم ریوی fev1 پس از استنشاق سالبوتامول در آزمودنی های آسمی نسبت به غیرآسمی ها بطور معناداری افزایش یافت. تعداد فاکتورهای التهابی موجود در خلط آزمودنی های آسمی در مقایسه با افراد غیرآسمی بیشتر بود هرچند که این میزان معنادار نشد. نتیجه این که، میزان شیوع آسم ورزشی در دوچرخه سواران استقامتی نخبه استان کرمان در سطح بالایی قرار دارد که علت این امر را می توان به نوع فعالیت ورزشی و شرایط آب و هوایی منطقه نسبت داد.

تحقیق حاضر، توانایی عصاره ی گشنیز و دی-پنیسیلامین به صورت مجزا و ترکیبی در دفع کادمیم از سیستم های بیولوژیکی را مورد ارزیابی قرار می دهد. کادمیم در دو دوز mg/kg b.d.w. 20 (دوز پایین) و mg/kg b.d.w. 40 (دوز بالا)، به صورت محلول در آب آشامیدنی به موش ها داده شد. پس از ورود کادمیم به بدن موش های آزمایشگاهی، ناهنجاری های کلینیکی در آنها ظاهر گردید. وزن حیوانات به شکل معنی داری کاهش یافت و کدر شدن رنگ چشم ها، زرد شدن موها و ضعف و سستی نیز مشاهده شد. پس از سپری شدن 60 روز از ورود کادمیم به بدن موش های آزمایشگاهی به گروه های پیش از کیلیت درمانی، بدون کیلیت درمانی، کیلیت درمانی مجزا با عصاره ی گشنیز و دی-پنیسیلامین و همچنین کیلیت درمانی ترکیبی دسته بندی شدند. موش های آزمایشگاهی گروه پیش از کیلیت درمانی، با اتر بیهوش و جراحی شدند، سپس نمونه های خون، کلیه و کبد آنها جدا گردید. کیلیتورها از طریق گاواژ و به مدت 15 روز به موش های گروه های کیلیت درمانی مجزا و ترکیبی داده شدند و گروه بدون کیلیت درمانی در این مدت فقط با آب و غذا تغذیه شدند. پس از کیلیت درمانی، موش های آزمایشگاهی توسط اتر بیهوش و به منظور خون گیری از شریان های شکمی جراحی شدند و نمونه هایی از کلیه ها و کبد جمع آوری، توزین و جهت اندازه گیری مقدار کادمیم موجود در آنها آماده گردیدند. غلظت های کادمیم و آهن موجود درسرم خون، کلیه و کبد به وسیله ی اسپکتروسکوپی جذب اتمی شعله اندازه گیری شدند. پس از کیلیت درمانی، غلظت کادمیم در بافت ها و سرم به میزان قابل توجهی کاهش یافته و غلظت آهن افزایش یافته بود. تفاوت معنی-داری در نتایج حاصل از کیلیت درمانی با عصاره ی گشنیز، دی-پنیسیلامین و درمان ترکیبی مشاهده نشد. بنابراین، عصاره ی گشنیز می تواند جایگزین مناسبی برای دی-پنیسیلامین باشد.

چکیده ندارد.

در این مطالعه اطلاعات بیماران مربوط به سن ، جنس، محل ضایعات تنگ کننده عروق، تعداد عروق درگیر، سابقه سکته قلبی و چند متغیر دیگر استخراج شد.