مهمترین عامل هپاتیت non-a, non-b منتقل شونده از راه خون، ویروس هپاتیت c (hcv)است. اندازه ‍‍ژنوم این ویروس در حدود 6/9 کیلوباز است که در یک قاب خواندنی باز 10 پروتئین را کد می کند. اخیرا گزارش شده است که از قسمت کد کننده hcv-core، پروتئین 17 کیلودالتونی بنام f ترجمه می شود که نقش آن مشخص نشده است اما ممکن است که مانند پروتئین coreبا تاثیر بر سیستم ایمنی نقش احتمالی در پیشرفت بیماری به سمت فاز مزمن داشته باشد. از طرفی در گزارشاتی آمده است که سلولهای t تنظیمی (tregs) در پیشبرد عفونت hcv به سمت فاز مزمن احتمالا نقش دارد. این مطالعه جهت ارزیابی عملکرد پروتئین های f و core و نیز شناسائی بیشتر شاخص های ایمنی مرتبط با مزمن شدن hcv طراحی شد. برای این منظور با ایجاد موتاسیون با روش pcr بر روی ژن core، قطعه f تولید، تکثیر و در وکتور بیانی pet-28a(+) کلون شد. بدنبال آن پلاسمید نوترکیب به باکتری اشیرشیاکولی سویه bl21 انتقال یافت. پس از بیان ژن f، پروتئین حاصل توسط ستون نیکل سفاروز تخلیص و به عنوان آنتی ژن جهت طراحی کیت الیزا برای ردیابی آنتی بادی ضد پروتئین f استفاده شد. همچنین وجود آنتی بادی ضد core در سرم بیماران تحت مطالعه ارزیابی شد. در همین راستا تکنیک فلوسایتومتری سه رنگی طراحی و بهینه شد که توسط آن دو دسته سلولهای t تنظیمی (tregs) شناسائی شدند. بدنبال آن فرکانس ntregs در خون محیطی افراد آلوده به hcv و گروه کنترل بررسی شد که نتایج حاکی از آن بود فرکانس ntregs در افراد آلوده نسبت به گروه نرمال افزایش معناداری داشته است. در ادامه سلولهای تک هسته ای خون محیطی (pbmcs) افراد آلوده و نیز گروه کنترل توسط پروتئینهای f و core تحریک شدند و فرکانس دو دسته tregs قبل و بعد از تحریک توسط تکنیک فلوسایتومتری مورد مطالعه قرار گرفت که افزایش فرکانس این سلولها مشاهده شد. بنابراین می توان به این نتیجه رسید که در عفونت hcv پروتئینهای f و core با افزایش فرکانس tregs، در پیشبرد بیماری به سمت فاز مزمن احتمالا نقش دارند.

مقدمه: ویروس هپاتیت c یکی از عوامل اصلی ایجاد بیماری مزمن کبدی و سرطان کبد است. درمان ترکیبی با پگ اینترفرون و آنالوگ نوکلئوزیدی ریباویرین در بسیاری از بیماران منجر به پاکسازی ویروس می شود. یکی از ژن های القاء شده توسط اینترفرون ، پروتئین کیناز r است. تاثیر ضد ویروسی این پروتئین به علت تعامل با یکی از عوامل شروع ترجمه به نام eif2? و در نتیجه ممانعت از سنتز پروتئین می باشد. به نظر می رسد پروتئین های e2 و ns5a می توانند در ممانعت از سنتز پروتئین توسط این کیناز اختلال ایجاد کند به طوری که موتاسیون های این مناطق با حساسیت به درمان همراه می باشد. بنابراین هدف از این مطالعه، تعیین موتاسیون ها و حفاظت سکانس های آمینواسیدی نواحی e2-pephd ، ns5a-pkr bd وv3 ns5a- در بیماران مبتلا به ویروس هپاتیت c قبل و بعد از درمان است. روش ها: جداسازی rna ویروس از پلاسمای 24 بیمارکه اینترفرون و ریباویرین دریافت می کردند، انجام شد. این بیماران بر اساس پاسخ به درمان به دوگروه پاسخ دهنده به درمان و غیر پاسخ دهنده به درمان تقسیم شدند. طی واکنش rt- nested pcr ، ژنوم ویروس به cdna تبدیل شد و با پرایمرهای اختصاصی تکثیر قطعه مورد نظر انجام شد. محصول pcr توالی یابی شد و داده های آن توسط نرم افزارهای مختلف از جمله chromas ، seqmanو mega4 بررسی شدند و درخت فیلوژنتیکی رسم شد. نتایج: بررسی های فیلوژنتیکی توالی آمینواسیدی نشان داد که ارتباطی بین توالی پروتئینی و پاسخ به درمان وجود ندارد. با مقایسه بین توالی های قبل از درمان و هفته چهار درمان تفاوت قابل ملاحظه ای یافت نشد. بحث: این مطالعه نشان داد که منطقه pephd در افراد درمان شده و درمان نشده حفاظت شده است. تعداد موتاسیون های ns5a در دو گروه تفاوت معنی داری نشان نمی دهد. بنابراین بررسی توالی آمینواسیدی این مناطق ابزار مناسبی برای پیش بینی نتایج درمانی با اینترفرون و ریباویرین نمی باشد.