عدم ارتباط بین اغلب ساختمان های امروز با زمینه منجر به بروز مسائلی همچون اغتشاش وناهماهنگی، بحران هویت، ناخوانایی وعدم مطلوبیت شده است. با نگاهی به شهرها و آثار معماری دوران مدرن، عدم توجه و یا کم توجهی به زمینه در سطح برنامه ریزی و طراحی مشخص می گردد. این مسئله به خصوص در ایران منجر به همسانی فراگیر در سیمای شهرها شده و تهدیدی بر نابودی پتانسیل های بالقوه و بالفعل زمینه محسوب می گردد. در این میان، توجه به زمینه گرایی به عنوان رویکردی مبتنی بر ارتباط پدیده ها با محیط و مجموعه پیرامون خود، می تواند منجر به خوانایی فضا شده و موجبات حس مکان را فراهم آورد. معماری زمینه گرا محیط مطلوبی خلق می نماید که از مقیاس تک ساختمان فراتر رفته و نقش تعیین کننده ای در فضای شهری ایفا می نماید. این نقش، سیطره ای گسترده از نمایش کالبد فیزیکی خلاق تا برانگیختن روح اجتماعی را در برمی گیرد.