هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین سلامت روانی با نگرش به درس ریاضی و با میانجیگری خودراهبری در یادگیری بوده است.جامعه آماری کلیه دانش آموزان پایه اول دوره متوسطه شهر ری به تعداد 2761 نفربوده که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه¬ای چند مرحله¬ای و مطابق با فرمول کلاین، 438 نفر به عنوان تعداد نمونه انتخاب شدند. روش پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی– همبستگی و ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سلامت روان گلدبرگ و هیلر (1972)، پرسشنامه خودراهبری در یادگیری فیشر و همکاران (2001) و پرسشنامه سنجش نگرش به ریاضی ایکن (2000)، بود که میزان پایایی آن¬ها به ترتیب 85/0، 83/0، 79/0 می¬باشد. برای تجزیه و تحلیل داده¬ها از آمار توصیفی شامل جداول و نمودار آماری و آمار استنباطی شامل آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی سلسله مراتبی استفاده شده است. نتایج نشان دادند که پیش بینی می¬شود بین خودراهبری در یادگیری با نگرش به ریاضی در دانش آموزان رابطه مثبت وجود دارد (p<0.01). پیش بینی می¬شود بین مولفه خود مدیریتی با نگرش به ریاضی رابطه مثبت وجود دارد p<0.01)). پیش بینی می¬شود بین مولفه میل به یادگیری با نگرش به ریاضی رابطه مثبت وجود دارد p<0.01) ).پیش بینی می شود بین مولفه خود کنترلی با نگرش به ریاضی رابطه مثبت وجود داردp<0.01)). پیش بینی می¬شود بین سلامت روانی و نگرش به ریاضی در دانش آموزان رابطه مثبت وجود دارد (p<0.01). پیش بینی می¬شود بین سلامت روانی و خودراهبری در یادگیری در دانش آموزان رابطه مثبت وجود دارد (p<0.01). سلامت روانی با میانجیگری خودراهبری در یادگیری می¬تواند نگرش نسبت به ریاضی را پیش بینی کند.