هدف از تحقیق حاضر تعیین آثار یک وهله کشش ایستا و pnf بر حداکثر گشتاور نیروی درون گرا و عملکرد چابکی بازیکنان مرد فوتسالیست بود. بدین منظور تعداد 12 نفر از بازیکنان مرد فوتسالیست شهرستان کرمانشاه با میانگین سنی 88/0±33/22 سال، قد 21/6±75/175 سانتی-متر، وزن 64/3±75/68 کیلوگرم، شاخص توده بدن 23/1±57/22 کیلوگرم بر مجذور متر و درصد چربی بدن 58/3±65/15 که حداقل 2 سال سابقه تمرین داشتند به طور تصادفی انتخاب و در 4 پروتکل تمرینی متفاوت قرار گرفتند. پروتکل های تمرینی شامل 3 کشش ایستای 5 ثانیه، 3 کشش ایستای 15 ثانیه و 3 کشش pnf به روش انقباض- آرامش با اعمال 30 ثانیه کشش غیرفعال و 6 ثانیه انقباض ایزوتونیک و گروه کنترل بودند که بر عضلات چهار سر ران، همسترینگ و دو قلوی آزمودنی ها اعمال شدند. به منظور جلوگیری از اثرات یادگیری و تداخل کلیه برنامه ها در 24 روز مجزا و به فاصله 48 ساعت نسبت به یکدیگر اجرا شدند.از آزمون بالسوم جهت اندازه گیری عملکرد چابکی و از دستگاه ایزوکنتیک جیم نکس1 iso جهت اندازه گیری حداکثر گشتاور نیروی درون گرا استفاده شد.جهت طبیعی بودن داده ها از آزمون کلموگروف- اسمیرنف، همگنی واریانس از آزمون لوین، بررسی تفاوت درون گروهی از تی همبسته و تفاوت بین گروه های تمرینی در پس آزمون از طریق تجزیه و تحلیل واریانس یک راهه مستقل استفاده شد. نتایج تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون گروه های تحقیق نشان داد که کشش ایستا به مدت 3 کشش ایستای 5 ثانیه، 3 کشش ایستای 15 ثانیه و 3 کشش pnf به روش انقباض- آرامش با اعمال 30 ثانیه کشش غیرفعال و 6 ثانیه انقباض ایزوتونیک اثر معنی داری بر عملکرد چابکی بازیکنان نداشت در حالی که، کشش pnf موجب کاهش معنی دار حداکثر گشتاور نیروی درون گرای بازیکنان شد (05/0p<). همچنین نتایج پس آزمون مقایسه بین گروهی، در گروه های مختلف تحقیق نشان داد که تفاوت معنی داری در بین کشش ها و زمان های متفاوت در عملکرد چابکی و حداکثر گشتاور نیروی درون گرای آزمودنی ها وجود ندارد. در مجموع نتایج تحقیق نشان داد که کشش های ایستا و pnf که در مدت زمان کوتاهی اجرا می شوند اثرتخریبی بر عملکرد در زمان تمرین اصلی ندارند در نتیجه به بازیکنان فوتسال پیشنهاد می شود در صورت استفاده از کشش ایستا و pnf ، از زمان های کوتاه این نوع کشش ها استفاده کنند.

مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر حاد تمرین ترکیبی بر میزان بیان ژن اینترلوکین?1، اینترلوکین 10 و فاکتور نکروزدهنده تومور آلفا در خون بیماران دیابتی نوع دو و افراد سالم بود. پروتکل تمرین ترکیبی از دو قسمت مقاومتی و استقامتی تشکیل شده بود، تمرین مقاومتی شامل چهار حرکت پرس سینه –زیربغل –اسکات و اکستنشن زانو بود. فعالیت استقامتی نیز 30 دقیقه دویدن روی تردمیل با شدت 75-70درصد hrmax بود. نمونه های خون قبل از تمرین و بلافاصله بعد از تمرین و 60 دقیقه بعد از تمرین از ورید سفالیک نمونه های سالم و دیابتی جمع آوری گردید.نتایج نشان داد، میزان بیان tnf?بلافاصله پس از تمرین و 60 دقیقه ریکاوری کاهش می یابد. در این پژوهش il10 و il1? در لکوسیت گروه سالم و دیابتی بیان نشد. یک جلسه تمرین ترکیبی می تواند با کاهش سایتوکاین التهابی به تنظیم و کنترل تغییرات التهابی کمک کند.

هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه آثار حاد دو نوع فعالیت ورزشی هوازی تناوبی و تداومی بر fmd، فشار خون و نیم رخ چربی در زنان مبتلا به پیش پرفشاری خون بود. روش ها: بدین منظور زنان مبتلا به پیش پرفشاری مورد مطالعه قرار گرفتند. فعالیت ورزشی هوازی و فعالیت ورزشی هوازی بر روی تریدمیل بود. یافته ها نشان داد که هر دو نوع فعالیت ورزشی های هوازی تداومی و تناوبی با افزایش معنادار fmd پس از فعالیت ورزشی همراه بود. اما تفاوت معناداری بین افزایش پس از روش فعالیت ورزشی مشاهده نشد. هر دو روش فعالیت ورزشی با کاهش فشارخون سیستولی، دیاستولی و میانگین همراه بود و اثر فعالیت ورزشی تناوبی در کاهش فشارخون پس از فعالیت ورزشی، بیش از فعالیت ورزشی تداومی بود. متغیرهای tg، tc و ldl در هیچ کدام از شرایط تغییر معناداری نداشتند اما هر دو نوع فعالیت ورزشی موجب افزایش معنی دارhdl پس از فعالیت ورزشی شدند. با توجه به یافته های این پژوهش انجام فعالیت ورزشی های هوازی تناوبی و تداومی برای بهبود عملکرد اندوتلیال، فشارخون و نیز hdl در مبتلابان به پیش پرفشاری خون پیشنهاد می-شود.

هدف از این پژوهش بررسی اثر یک وهله تمرین ترکیبی بر بیان ژن سایتوکاین های پیش التهابی و ضد التهابی در لکوسیت زنان سالم و دیابتی نوع 2 می باشد. آزمودنی های مورد مطالعه در این تحقیق شامل دو گروه از زنان سالم و دیابتی بودند که با توجه به محدود بودن رده سنی 38-30 سال تعداد افراد شرکت کننده در هر گروه {6 n=}نفر انتخاب و در مجموع {12n=}نفر آزمودنی مورد مطالعه قرار گرفتند.افراد دیابتی دراین مطالعه شاخص گلیسمی بالاتر از 130 میلی گرم بر دسی لیتر و افراد سالم شاخص گلیسمی90 میلی گرم بر دسی لیتر را دارا بودند، افراد واجد شرایط به صورت تصادفی انتخاب و افراد سالم نیز با توجه به شرایط تحقیق از نمونه های در دسترس و به صورت تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی ها پس از اخذ رضایت نامه کتبی یک وهله تمرین را مطابق پروتکل تمرینی همزمان( تمرین مقاومتی با 80 درصد یک تکرار بیشینه شامل حرکات اسکات، پرس سینه، فلکشن زانو و زیر بغل و تمرین استقامتی با شدت 70-75 درصد حداکثر ضربان قلب به مدت سی دقیقه بر روی تردمیل) به فعالیت پرداختند. از آزمودنی ها در دو نوبت قبل از تمرین و بلافاصله پس از تمرین خون گیری به عمل آمد. از نرم افزار رست و آزمون t همبسته برای بررسی تفاوت ها و همبستگی ها استفاده شد. یافته ها نشان داد میزان بیان ژن اینترفرون گاما و عامل تغییر رشد بتا در افراد سالم و دیابتی نوع 2 بعد از فعالیت نسبت به سطوح قبل از تمرین تغییری نکرد. علاوه بر این، نتایج تحقیق نشان داد که ژن اینترلوکین 18 در لکوسیت افراد سالم و دیابتی بلافاصله بعد از تمرین بیان نشده است. نتاج حاصل از پژوهش حاضر بیانگر این است که تمرین ترکییبی در یک وهله نمی تواند تغییری را در بیان ژن اینترفرون گاما، اینترلوکین 18 و tgf-? ایجاد کند. واژه های کلیدی: دیابت نوع 2، تمرینات همزمان، اینترلوکین 18، اینترفرون گاما، عامل تغییر رشد بتا