به گسترش زنجیروار خرابی موضعی اولیه از یک المان به المان دیگر که نهایتا موجب فروپاشی کل سازه و یا قسمت بزرگ نامتناسبی از آن می گردد، خرابی پیشرونده گفته می شود. بارهای غیرعادی از عوامل آغاز کننده پدیده خرابی پیشرونده می باشند. احتمال وقوع این بارها کم است ولی در صورت وقوع می توانند منجر به خرابی های فاجعه باری شوند. در مطالعه حاضر، مقاومت ساختمان های فولادی با سیستم دوگانه قاب خمشی ویژه و مهاربند همگرای ویژه در برابر خرابی پیشرونده، به روش مسیر بار جایگزین استاتیکی غیر خطی توصیه شده در آیین نامه ufc2009 مورد ارزیابی قرار گرفته است. در بخش اول تحقیق، با استفاده از تحلیل پوش داون، مقاومت سازه در برابر خرابی پیشرونده تحت اثر بارهای ثقلی بررسی شده است. بر اساس ضوابط آیین نامه ای موجود، قاب های خمشی در سیستم دوگانه، حداقل ملزم به تحمل 25 درصد نیروی جانبی وارد به سازه می باشند. در این تحقیق، با افزایش این مقدار به 50 و 75 درصد، تاثیر پارامتر میزان مشارکت قاب خمشی بر پتانسیل خرابی پیشرونده سیستم های دوگانه مورد بررسی قرار گرفته است. از دیگر پارامترهای طراحی مورد مطالعه در این بخش می توان به پارامتر شتاب طیف طراحی در پریودهای کوتاه، نوع سیستم باربر جانبی و نوع مهاربند اشاره کرد. در بخش دوم، رفتار سیستم های دوگانه با مهاربند همگرا در برابر خرابی پیشرونده لرزه ای با انجام تحلیل پوش اور و با تغییر الگوی توزیع بار جانبی، نوع سیستم مهاربندی و مقدار آسیب اولیه اعضای بحرانی، مورد بررسی قرار گرفته است. در بخش سوم، عملکرد سازه تحت خرابی پیشرونده ثقلی و لرزه ای مقایسه شده است. نتایج نشان داد، افزایش سهم قاب خمشی از بار جانبی، در هنگام حذف ستون هایی که در مجاورت بادبند قرار ندارند، موجب بهبود رفتار سازه در برابر خرابی پیشرونده می شود. در حالی که در هنگام حذف ستون مجاور مهاربند، می تواند باعث افزایش پتانسیل سازه در برابر خرابی پیشرونده شود. همچنین سازه تحت بار خرابی پیشرونده لرزه ای به علت مقاومت، شکل پذیری و بازتوزیع مناسب نیروها، دارای عملکرد بهتری نسبت به سازه تحت بار خرابی پیشرونده ثقلی است.