گردشگری آیینی نوع خاصی از گردشگری فرهنگی است که انسان را با اعتقادات و باورهای برخاسته از یک جامعه آشنا می¬سازد. این نوع از گردشگری حاصل پیوند سفر با فرهنگ است، سفری که به واسطه آن انسان موفق به کشف آیین¬ها، اعتقادات و باورهایی می¬شود که در روح مکان جاری است و ریشه در فرهنگ کهن دارد. در این پژوهش با بهره¬گیری از روش کیفی و تئوری بنیانی به مطالعه¬ی بررسی توانمندی¬ها و قابلیت¬های توسعه گردشگری در مناطق روستایی با تأکید بر گردشگری آیینی در روستای تاریخی انجدان پرداخته شد. هدف از این پژوهش شناسایی ¬آیین¬های منحصر¬بفرد روستا و بررسی زیر¬ساخت¬ها، پتانسیل¬های گردشگری در راستای توسعه گردشگری آیینی می¬باشد. سوال اصلی مطرح شده در پژوهش این است که آیا روستای انجدان توانمندی¬ها، پتانسیل¬ها و امکانات زیرساختی لازم جهت توسعه گردشگری آیینی را دارد؟ جامعه مورد مطالعه در این پژوهش، ساکنان و مطلعان روستایی، گردشگران و کارشناسان گردشگری بودند که به صورت کاملا? هدفمند و به روش گلوله¬برفی انتخاب شدند. در گرد¬آوری اطلاعات از مطالعات کتابخانه¬ای و مطالعات میدانی (مصاحبه عمیق، مشاهده مستقیم، تهیه عکس و فیلم)، استفاده شده است. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که روستای انجدان با توجه به ساختار منطقه، آمیزش و تطابق فرهنگ¬های گوناگون در طی تاریخ اجتماعی منطقه و پتانسیل-های ویژه گردشگری و توانمندی¬های آیینی متفاوت بالاخص در زمینه آیین عزاداری امام¬حسین (ع)، در مقایسه با سایر مناطق استان قابلیت¬های فراوانی را در توسعه گردشگری آیینی و جذب گردشگران علاقمند به فرهنگ و آیین¬ها دارد. از دیگر نتایج بدست آمده پژوهش این است که مهم ترین و جدی¬ترین مشکلات توسعه گردشگری در روستای انجدان، عدم وجود زیرساخت¬ها و امکانات¬ رفاهی گردشگری در روستاست، که کمبود این امکانات باعث عدم رضایتمندی جامعه میزبان و گردشگران شده است. با توجه به نتاج بدست آمده، پیشنهادهایی از قبیل احیاء آیین¬های منسوخ¬شده از طریق برگزاری جشنواره¬های آیینی و هنرهای نمایشی، استفاده از تجربه افراد مسن روستا درزمینه? توسعه گردشگری آیینی و دعوت از استادکاران قدیمی جهت آموزش به جوانان و احیاء صنایع¬دستی فراموش¬شده، مطرح شد.