ترجمه یا نقل کلام از یک زبان به زبان دیگر از مهم¬ترین ابزارهای ارتباط میان فرهنگ¬ها و انتقال اندیشه¬ها است که این مهم در باب قرآن، رسالت بسط و گسترش فرهنگ قرآنی و انتقال آموزه¬های وحیانی را بر دوش دارد. از آنجایی که قرآن کریم به عنوان شاهکار نثر فنّی در اوج فصاحت و بلاغت و آکنده از مسائل بلاغی، لغوی و ادبی است لازم آمد تا به جنبه اعجاز بلاغی آن و خاصّه بحث ترجمه کنایات پرداخته شود، چرا که برخی از تعابیر قرآنی جنبه کنایی دارند و ترجمه آن ها دقّت و درنگ بیشتری می طلبد. نوشتار حاضر با رویکرد ترجمه کنایات در چهار ترجمه فارسی "الهی قمشه¬ای، انصاریان، بهرام پور و فولادوند" به بررسی این مهم می¬پردازد. با مقایسه تطبیقی این ترجمه ها، معلوم گشت که ترجمه انصاریان در باب کنایه نسبت به ترجمه دیگران از دقّت بیشتری برخوردار است و مخاطب را در فهم مطلب کمک بیشتری می نماید، زیرا در بیشتر موارد از ترجمه معنایی توانسته به بهترین شکل استفاده کند؛ پس از آن ترجمه الهی قمشه¬ای را می توان نسبت به دیگران برتری داد. در این میان ترجمه بهرام پور در مرتبه سوم قرار می گیرد، و امّا فولادوند در زمینه ترجمه کنایه ضعیف تر از دیگران عمل کرده و نیازمند بازنگری بیشتری است.