حبسیات گونه ای ازادبیات غنایی است که برگرفته ازضمیر شاعرانی است که درکنج زندانها این اشعار را سروده اند.در دوره های مختلف ادبیات عرب، شاعران رویه های مختلفی را در حبسیه های خود به کار می گرفتند اما دردوران جدید یعنی دوران معاصر با شکل گیری ادبیات مقاومت ، حبسیه همسو با این ادبیات در راه التزام وخواسته های ملل ستمدیده به ویژه امت اسلامی عربی گام برداشت. حبسیه سرایان معاصر عرب در واقع، شاعران مقاومتی بودند که دربرابر ظلم وستم حاکمان داخلی واستعمارگران خارجی و برای حفظ وطن، آزادی، دموکراسی، عدالت به حرکت در آمده و تا پای جان ایستاده اند.درمورد مضامین حبسیات معاصر، می توان گفت که درواقع مضامین ومبانی حبسیات معاصرهمان شاخص های ادبیات مقاومت است. شاعران نوگرای عراق به ویژه عبدالوهاب بیاتی، باتوجه به ظلم حاکمان نسبت به مردمشان، با زبان شعر به مبارزه علیه این ظلم هاپرداختند؛ البته تعهد بیاتی به عراق محدود نمی شود بلکه او به نوع انسان در سراسرجهان تعهدمی ورزد. بیاتی حبسیات را نه فقط در محدوده میله های زندان بلکه درغربت وتبعید نیز می بیند.او درحبسیاتش استعمار را به عنوان عامل عقب ماندگی اقتصادی وغارتگرمنابع و ثروتهای کشورهای متبوعش معرفی و در اشعار زندانش آنان را رسوامی کند. درسطوح اجتماعی وفرهنگی دغدغه هایی چون نادانی وجهل مردمش،اورامی آزارد. جستجوی عدالت وتحقق آن دیگردغدغه بیاتی درتمام جهان است ودراین راه متحمل رنج های بسیاری می شود. سیاست عامل اصلی زندانی شدن او بوده و او با این دیدگاه به انقلاب دعوت می کند. حبسیه،حبسیات معاصر،عبدالوهاب بیاتی،تصویرگری،رمزادبی