خودکنترلی، مراقبتی درونی است که بر اساس آن،بی آنکه نظارت یا کنترل خارجی در بین باشد،وظایف محول شده انجام و رفتارهای ناهنجار و غیر قانونی ترک می شود. هنگامی که کسی بی توجه به کنترل خارجی،تلاش خود را مصروف انجام دادن کاری که بر عهده او واگذار شده است،کند و مرتکب خلافی از قبیل کم کاری و سهل انگاری نشود،از کنترل درونی بهره مند است. از طرف دیگر، هوش معنوی بیانگر مجموعه ای از توانایی ها، ظرفیت ها و منابع معنوی می باشد که بکار بستن آنها در زندگی روزانه می تواند موجب افزایش انطباق پذیری فرد شود. هدف از پژوهش تحلیل و بررسی رابطه میان هوش معنوی و خودکنترلی در بین دانشجویان پیام نور واحد بهشهر می باشد. به این منظور تعداد 357 نفر از دانشجویان دانشگاه پیام نور بهشهر به عنوان نمونه ، به روش تصادفی انتخاب و داده های مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه جمع آوری شده است. با استفاده از تحلیل آزمون پیرسون ورگرسیون تلاش شده است تا صحت فرضیه های پژوهش مورد آزمون قرار گیرد. یافته های پژوهش بیانگر آن است که برخی از ابعاد هوش معنوی، دارای رابطه معناداری با خود کنترلی دانشجویان و برخی نیز فاقد رابطه می باشند. نتایج پژوهش نشان می دهد که بین خود کنترلی و هوش معنوی ارتباط معنادارو متوسطی وجود دارد . بین تفکر وجودی نقادانه، آگاهی متعالی و گسترش خودآگاهی با خود کنترلی دانشجویان، رابطه ی معناداری وجود دارد. همچنین موئلفه معنا سازی شخصی با خود کنترلی، فاقد رابطه می باشد.