بیماری های سرطانی، همواره یادآور مرگی دردناک برای بیمار بوده اند و در راه درمان آنها از آخرین تکنولوژی های روز بهره برده می شود بی آنکه اطمینانی از نجات کامل بیمار از مرگ وجود داشته باشد. در این میان فضا ها و معماری درمانی به خصوص در کشور ما نیز در بهترین شکل خود به رعایت دقیق روابط سازمانی، تاسیساتی و بهداشتی فضاها می پردازد. فضاهایی که در بهترین حالت تنها برای فرد مبتلا این حس را ایجاد می کند که از لحاظ عملی و تکنیکی همه چیز سر جای خود است و این جا بهترین مرکز درمان است. آیا در حالی که درمان قطعی ای برای بیماری ای چون سرطان وجود ندارد، این معماری که صرفاً بر زوایای درمانی، بهداشتی و تأسیساتی تمرکز دارد، کارا می باشد؟ در حالی که در مبارزه با بیماری سرطان روحیه و امید بیمار نقشی کلیدی بازی می کند، این فضاها چه کمکی به او می کنند؟ روانشناسی محیط در ایجاد این امید چگونه می تواند کمک کند و محیطی امید بخش ایجاد کند؟ محیطی که در آن بیمار حس نکند که در قرنطینه است و حس کند در خانه خود و با دوستانی با تجربه مشابه قرار دارد. راهکار های روانشناسی محیط چگونه می توانند به معماری در رسیدن به چنین خصلتی کمک کنند؟ و معماری درمانی ای خلق نماید که علاوه بر مسائل درمانی به مسائل روحی و روانی فرد مبتلا به بیماری ای مرگبار چون سرطان را در نظر گیرد. در یک کلام چگونه می توان با استفاده از روانشناسی محیط جای خالی بیمار با مختصات روحی و روانی خاص خود، را در معماری مراکز درمان سرطان پر نمود؟