آنچه غم غربت را در وجود انسان ها می کارد جدایی از جایگاه اصلی، اوضاع واحوال اجتماعی و سیاسی و فرهنگی و کلا ً وضع نابسامان زندگی کنونی است. می توان گفت این رفتار ناخودآگاه به منزله ی یک احساس عمومی در همه ی افراد متجلی می شود. حسرت گذشته و غم غربت ناشی از اوضاع نابسامان زندگی، غربت و دوری از معشوق، یادآوری خاطرات دوران کودکی، غم از دست دادن عزیزان، تبعید و حبس، پیری و در پی آن مرگ و ختم زندگی و درمجموع اتفاقاتی که در زندگی فرد با جنبه روحی و روانی سروکار دارد، شامل نوستالژی می شود. ازآنجاکه متن در ژرف ترین لایه معنایی خود به آیینه ای بدل می شود که آسیب ها و نژندی های روانی آفریننده خود را بازمی تاباند؛ در آثار ادبی نمونه های بسیاری را می بابیم که حسرت نویسنده و شاعر را به مسائل گوناگون می رساند. این طیف از هنرمندان می کوشند تا خود را از این دل تنگی ها رهایی بخشند؛ اگر دل تنگی نسبت به سرزمین مادری و یا دیار مألوف باشد با اشتیاق رسیدن به آن مکان خود را تسلی می دهند؛ اگر مایه نوستالژی عمر بربادرفته و گذشته ی تلف شده باشد با نگاهی آرمانی خود را آرام می کنند. نوستالژی یکی از موضوع های مهم شعر معاصر است. احمد عبدالمعطی حجازی و منوچهر آتشی ازجمله شاعران معاصری هستند که حسرت گذشته های خوش ازدست رفته و یادکرد آن ها در اشعارشان بسامدی فراوان دارد. این پژوهش بر آن است که به روش تحلیلی - توصیفی، به بررسی عوامل ایجاد غم غربت و حسرت به گذشته در شعر دو شاعر بپردازد.