نفوذ سیاسی و اقتصادی جمهوری اسلامی ایران و اتحادیه اروپا در مبادلات جهانی و منطقه¬ای زمینه¬ی مناسبی را برای گسترش همکاری و همگرایی بین دو طرف فراهم می¬آورد؛ اما تاکنون روابط دو طرف در طول بیش از سه دهه نه تنها نهادینه نشده، بلکه با فراز و نشیب همراه بوده است، هر چند در دوره¬هایی به سردی گرایید. هدف این پژوهش بررسی شناخت نقش عناصر هویتی اثرگذار در مناسبات ایران و اتحادیه اروپا و توجه به عوامل اجتماعی و هویتی به عنوان یکی از عوامل واگرایی در روابط دو طرف است و فرض بر این است که روابط جمهوری اسلامی ایران و اتحادیه اروپا بعد از انقلاب اسلامی، تحت تأثیر سازه¬های هویت¬بخش؛ فرهنگی، ارزشی، هنجاری و انگاره¬های بینا ذهنی قرار دارد و این سازه¬ها منجر به نگاه متفاوت نسبت به مسائل جهانی و تصویر منفی طرفین از هم شده است که در روابط دوجانبه به صورت واگرا عمل می¬کند.؛ چراکه ارزش های و هنجارهای جمهوری اسلامی برگرفته از هویت اسلامی – انقلابی است که در پی پیروزی انقلاب اسلامی شکل گرفته است و اتحادیه اروپا متکی به هویت اروپایی، ارزش های لیبرالیستی غربی و ماهیت دینی سکولار است. با شناخت نقش مولفه¬های هویتی برای خواننده روشن می¬گردد که در کنار مسائل سیاسی و اقتصادی، مسائل هویتی نیز نقش بسیار زیادی در روابط بین¬الملل به ویژه روابط ایران و اتحادیه اروپا ایفا می¬کنند. واژگان کلیدی: ایران، اتحادیه اروپا، مولفه¬های هویتی، سازه¬انگاری، انگاره¬های بینا ذهنی