کارت های اعتباری با هدف تأمین وجوه نقد و سهولت حمل و انتقال امن آن به وجود آمد اما این کارت ها مخصوصاً در بانکداری متعارف و غربی در مواردی کارکردهای ربوی داشته و دارند. با رشد روزافزون استفاده از کارت اعتباری در جوامع اسلامی و از جمله در جمهوری اسلامی ایران، بررسی ابعاد فقهی - حقوقی این کارت ها و ارائه مدل مناسبی مطابق با موازین فقهی امامیه ضرورتی اجتناب ناپذیر خواهد بود. بررسی نظرات و مدلهای مختلف عملیاتی و غیر عملیاتی مرتبط با عملکرد کارتهای اعتباری نشان میدهد که گرچه از نقطه نظر واقعیت های بیرونی، عقد حواله بر بسیاری از مراحل عملیات کارت های اعتباری قابل تطبیق است اما به دلیل عدم سودآوری، این کارتها قابلیت گسترش کمی و کیفی نخواهند داشت. در عین حال صدور و استفاده از کارتهای اعتباری در مدل "بیع مرابحه" با رخورداری از سه امتیاز مشروعیت، جامعیت و کارآیی در جوامع مسلمان میتواند مورد پذیرش قرار گیرد.