یکی از بارزترین ویژگی¬های قرآن کریم که آن را از سایر متون متمایز ساخته، شیوه¬های بیانی بسیار زیبایی است؛ که شنونده را لبریز از سرور می¬کند. ضمیر فصل ازجمله شیوه¬های بیانی است؛ که همواره در قالب یک ساختار نحوی و بلاغی است و به قصد تاکید انحصار و اختصاص در کلام می¬آید. برای ترجمه ضمیر فصل، در دستور زبان فارسی، ساختار نحوی مشابه و مشخصی وجود ندارد؛ و مترجمان در ترجمه آن دچار لغزش می¬شوند از شایع ترین این لغزش¬ها نادیده گرفتن نقش انحصاری و تاکیدی ضمیر فصل است، که از ارزش بلاغی کلام می¬کاهد. نظر به اهمیت ترجمه ضمیر فصل در قرآن، این نگارش با بررسی ضمیر فصل و شرایط و ویژگی¬های آن، در زبان عربی و معادل آن در زبان فارسی (که در بیشتر موارد به صورت ساختار دستوری قید است) و نیز گزینش دو ترجمه از ترجمه¬های معاصر قرآن (حداد عادل و صفارزاده) به نقد و بررسی آن در ترجمه¬های مذکور پرداخته و حاصل بررسی این است که هر چند دو مترجم، در برخورد با ضمیر فصل آن را نیک شناخته و در بسیاری از موارد ترجمه¬ای مطابق و مقبول ارائه نموده اند؛ اما عملکرد یکسانی نداشته و از لغزش ترجمه به دور نبوده¬اند.