نقوش سنتی از جمله عناصری هستند که طراحان گرافیک جهت طراحی آرم با استفاده از تمهیدات تجسمی، از آن در راستای ارتباط آفرینی کاملتر و همچنین انتقال پیام استفاده می¬نمایند. تصویر در آرم می¬تواند از ساحت زبانی نوشتار جدا شده و ارتباط تجسمی مستقل ایجاد نماید و حتی در اکثر مواقع خارج از جامعه و خواستگاه فرهنگی خود پیام مستتر در آن را منتقل نماید به همین دلیل تصاویر و نقوش در نزد طراحان از اهمیت بالایی برخوردار هستند. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی و کمی به بررسی آرم¬های تلفیقی¬/¬شمایلی برگرفته از نقوش سنتی ایران پرداخته است. پژوهش حاضر بخشی از آرم¬های ایران را که در بازه¬ی زمانی بین سالهای 1360 تا 1390 هجری شمسی طراحی شده¬اند دربر می¬گیرد. با توجه به مسئله ی پژوهش مجموع 37 آرم به روش تصادفی از طراحان مختلف ایران که از نقوش سنتی ایرانی به صورت کامل یا جزئی به عنوان عنصر تجسمی در آرم خود بهره برده اند، به عنوان جامعه ی نمونه گردآوری شده است. سپس مجموعه¬ای از متغیر¬ها و کیفیت¬های تجسمی در این مجموعه به عنوان سوالات در راستای اهداف پژوهش تعریف و در قالب 8 متغیر اصلی و 24 متغیر وابسته آنها در پرسشنامه¬ طرح ریزی شد، پس از آن نتایج حاصله در جدول مورد بررسی قرار گرفت. در این پایان¬نامه به تعریف واژه¬ی "آرم" اشاره شده، و از منظر نشانه شناسی که یکی از مهمترین روش¬های بررسی آرم می باشد به معرفی انواع آن در این گستره و کارکردهای آن پرداخته شده است. این پایان نامه همچنین با تکیه بر مباحث ارتباط و عناصر ارتباط تصویری به بررسی " نقش آرم در فرایند ارتباط" روی آورده است. نتیجه به دست آمده از این تحقیق نشان می دهد که آرم های طراحی شده در سه دهه ی اخیر ایران با ویژگی آرم های تصویری، به طور عمده از نوع شمایلی بوده است و تقریبا یک سوم آنها بصورت تلفیقی با حروف و نوشتار همراه هستند. نقوش گیاهی و معماری پرکاربردترین آنها بوده و پس از آن نقوش حیوانی در طراحی آرم کاربرد داشته¬اند.