توسعه یافتگی به عنوان یکی از شاخص های مهم در برنامه ریزی شهری، تغییرات اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، زیربنایی، رفاهی را در سطح محلات، نواحی و یا مناطق یک شهر نشان می دهد. گسترش شهرها با ساختار فضایی نامنسجم و از هم گسیخته موجب تمرکز نامعقول و نامناسب امکانات و خدمات در بخش های مختلف شهر و توسعه اقتصادی- اجتماعی نابرابر در آن ها شده است. از جمله نظریه ها و روش هایی که به مطالعه ساختار و پیکربندی فضای شهری می پردازد، نظریه چیدمان فضا است. این پایان نامه به بررسی ارتباط میان میانگین هم پیوندی ساختار فضایی و توسعه یافتگی بافت تاریخی شهرگرگان با بهره گیری از روش چیدمان فضا می پردازد. به این منظور 6 محله بافت تاریخی شهر گرگان مورد آزمون قرار گرفتند که برای تحلیل ساختار فضایی آن ها از روش چیدمان فضا و برای تعیین سطح توسعه یافتگی محلات از تاکسونومی عددی استفاده شده است. در این تحلیل 25 شاخص در زیرگروههای اجتماعی، اقتصادی، کالبدی ، زیست محیطی و رفاهی با یکدیگر ترکیب شده اند و به عنوان یک شاخص به نام توسعه یافتگی، در تحلیل ارتباط میان ساختار فضایی محلات شهر و تغییرات سطح توسعه یافتگی آن ها، وارد شده اند. نتایج نشان می دهد ارتباط قوی و مستقیم میان میانگین ارزش همپیوندی حاصل از تحلیل چیدمان فضا و تغییر درجه توسعه یافتگی محلات بافت تاریخی گرگان برقرار است.