با جهانی شدن اقتصاد، گسترش ارتباطات، حمل و نقل، تجارت و پیشرفت¬های فنی، ضرورت توجه به خطرات زیستی به ویژه امنیت در عرصه تولید غذا جهت پیشبرد اهداف توسعه پایدار کشاورزی و روستایی اجتناب ناپذیر است. در این میان صنعت مرغداری نقش به سزایی در تولید غذا و پاسخ به نیازهای غذایی جوامع بشری دارد. از آن¬جا که تأمین غذا و رفع فقر از لازمه¬های توسعه می¬باشد، توجه بیش از پیش به میزان بازدهی، کنترل ریسک و تهدیدهای این صنعت محرز می‏گردد که در این میان توجه به به کارگیری اقدامات امنیت زیستی تنها گزیر نیل به این مهم بوده که لزوم توجه به آن، به ویژه در واحدهای پرورشی و تولیدی زیستی بسیار حائز اهمیت می‎‏باشد. صنعت مرغداری ایران از جایگاه ویژه¬ای در سطح جهان برخوردار است به طوری‏که در طی سی سال گذشته با میانگین نرخ رشد سالانه تولید 5 درصد گوشت مرغ و حدود 3 درصد تخم مرغ، پس از چین و هندوستان در رتبه سوم جهان قرار گرفته است. که در این میان استان کرمانشاه با داشتن 725 واحد مرغ¬داری گوشتی، 20 واحد مرغ تخم‏گذار، 9 واحد مرغ مادر گوشتی و بالاخره 3 واحد جوجه کشی در جایگاه بیست و سوم کشوری قرار گرفته است. در این میان شهرستان روانسر به واسطه دارا بودن شرایط اقلیمی مناسب، کارخانه¬های خوراک دام، ذرت خشک کنی، کشتارگاه صنعتی مرغ، کارخانه‏های جوجه کشی و از لحاظ تولید محصولات کشاورزی به ویژه ذرت و گندم به عنوان یکی از مناطق مستعد جهت احداث مرغداری¬ شناخته شده است، به گونه‏ای که از آن تحت عنوان خوشه صنعتی مرغ نام می¬برند. این شهرستان با دارا بودن 103 واحد مرغداری با ظرفیت یک میلیون و 900 هزار قطعه در هر دوره سالانه حدود 19 هزار تن گوشت تولید می¬کند که حدود 37 درصد از تولید کلی گوشت سفید استان را تشکیل می¬دهد. نکته قابل ملاحظه این است که متأسفانه در 9 ماهه سال 1391 میانگین تلفات شهرستان روانسر حدود 10 درصد بوده است. از این‏رو، واضح است که اهداف برنامه چهارم و پنجم توسعه مبنی بر کاهش تلفات به 7 درصد در مرغ گوشتی نه تنها محقق نگشته است بلکه از آن رقم نیز تنزل نموده است. بنابراین هدف این پژوهش تحلیل تعیین کننده‏های ضریب امنیت زیستی در میان پرورش دهندگان طیور شهرستان روانسر بود. بدین منظور در این مطالعه از مدل امنیت زیستی پاتریک و جوب (2010) برای تعیین ضریب امنیت زیستی واحدهای پرورش طیور بهره گرفته شد.