بیش از چهل سال از زمان تهیه و اجرای طرح های توسعه شهری می گذرد. طرح های توسعه شهری در ایران به عللی، چون عدم توجه به محرک های جمعیتی، دخالت های بی اساس مسئولان در تهیه طرح ها، طولانی بودن زمان تصویب طرح ها، فقدان نگرش منطقه ای و آمایشی در تهیه طرح های توسعه شهری، عدم تعریف و تثبیت جایگاه شهر در نظام سلسله مراتبی و عدم توجه به عملکرد غالب شهرها، ضعف ضوابط قانونی و از همه مهم تر عدم مشارکت شهروندان ، نتوانسته اند راهگشای مناسبی برای حل معضلات شهری باشند. بر همین اساس دیدگاه های جدیدی در تهیه طرح های توسعه شهری مورد توجه قرار گرفت، یکی از طرح های توسعه شهری که بر اساس رویکردهای نوین توسعه (توسعه پایدار) پیشنهاد گردید، طرح راهبرد توسعه شهری (cds) می باشد. شهر مشهد به عنوان دومین شهر کشور از لحاظ جمعیتی در سال های گذشته اقدام به تهیه و اجرای طرح های جامع و تفصیلی نموده است. پژوهش حاضر سعی بر آن دارد تا ضمن بررسی طرح های توسعه شهری در شهر مشهد، به کاربرد و نقش رویکرد های جدید در برنامه ریزی شهری به خصوص راهبرد توسعه شهری بپردازد. این پژوهش مبتنی بر روش تحقیق میدانی و توصیفی- تحلیلی است. داده های مورد نیاز پس از مطالعات نظری از راه پرسشنامه جمع آوری و در دو سطح توصیف و استنباط مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در سطح توصیفی از جداول توزیع فراوانی استفاده شده و در سطح استنباط نیز با استفاده از آزمون فریدمن و پیرسون رابطه بین متغیرهای هر فرضیه پژوهش مورد آزمون قرار گرفت. نتایج این پژوهش نشان می دهد که شاخص سند راهبرد توسعه شهر در شهر مشهد در وضعیت خوبی به سر نمی برد و این وضعیت گویای عدم مشارکت شهروندان در مراحل مختلف تهیه و اجرای طرح های توسعه شهری است که تا کنون اجرا شده است.