پژوهش حاضر به منظور تعیین نقش مهارت‎های ارتباطی بر اثربخشی ‎سازمانی هیأت‎علمی تربیت‎بدنی دانشگاه پیام‎نور صورت پذیرفته است. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه‏ی هیأت‏علمی(80 نفر) در رشته تربیت‎بدنی دانشگاه پیام‎نور می‏باشد، که تمام هیأت‎علمی به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. روش تحقیق از نظر مسیر اجرا پیمایشی و از نظر جمع‏آوری داده‎ها میدانی است. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه‏های مهارت‏های ارتباطی بارتون جی(1990) و اثربخشی سازمانی حمیدی(1382) است. روایی صوری و منطقی پرسش‎نامه‎ها به کمک اساتید دانشگاه‎ها و صاحب‎نظران بخش مدیریت، و پایایی از روش ضریب آلفای کرونباخ به‎دست آمده است که برای هر کدام از پرسشنامه‎ها به ترتیب(84/0، 82/0) محاسبه شد. به منظور تحلیل داده‎ها از تحلیل همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون چندگانه، آزمون t تک نمونه‎ای، t مستقل و فریدمن استفاده شد. نتایج نشان می‎دهد که ارتباط بین‏ مهارت‏های ارتباطی و اثربخشی در سطح معناداری 05/0p< معنادار به دست آمده است (241/0r= و 048/0p=). همچنین نتایج آزمون همبستگی حاکی از ارتباط معنادار بین مهارت‎های ارتباطی و مولفه‎های اثربخشی در سطح معناداری 05/0p< دارد(البته در مورد ارتباط با میزان مقاومت منفی در برابر تغییرات معکوس و معنادار می‎باشد): انگیزش کاری(249/0r= و 041/0p=)، تعهدسازمانی(257/0r= و 035/0p=)، میزان مقاومت منفی در برابر تغییرات(254/0r=- و 037/0p=) و بهبود کیفیت(242/0r= و 047/0p=). با توجه به نتایج، مسئولان دانشگاه باید مهارت‏های ارتباطی هیأت علمی را به‏عنوان یک متغیر میانجی موثر در بالا بردن اثربخشی مورد توجه قرار دهند، چرا که هیأت علمی دانشگاه‎ها از یک طرف به عنوان مسئولین تولید و گسترش دانش و فن‎آوری، و از طرف دیگر در جایگاه مدرس، تربیت و آموزش نیروهای متخصص جامعه را بر عهده دارند و به‎طور کلی به‏عنوان جهت‏دهندگان توسعه در ابعاد مختلف آن، از پایگاه و منزلت ویژه‎ای برخوردارهستند و در نهایت این توجه می‎تواند منجر به دستیابی بهتر و بیشتر دانشگاه و بالاخص گروه تربیت بدنی به بخشی از اهداف از قبل تعیین شده‎اش شود.