سابقه معماری برون گرا در ایران کم است و سابقه استقرار بناهای در کنار یک¬دیگر و در حاشیه پدیده ای به نام خیابان، از آن نیز کمتر است. در این میان، تحولات چند دهه¬ی اخیر چه در مصالح و چه در تنوع سبک¬ها و چه به دلیل سرعت در ساخت و ساز موجب شده است که بدنه¬ی خیابانی، به جداره¬ای ناهماهنگ تبدیل شود که در آن طیف متفاوتی از نماهای ساختمانی بدون توجه به زمینه شکل گیرند. این رساله بر آن است تا با تاکید بر ابعاد معنایی و هویتی نمای خیابانی، راهبردها و ضوابط طراحی نمای خیابانی واجد معنا را ارائه نماید. بنابراین در این پژوهش، پس از بررسی مبانی نظری و بررسی مفهوم نما، نمای خیابانی، هویت و معنا، شاخص¬های موثر بر خلق نمای واجد معنا و هویت که به افزایش خوانایی و رمزگشایی در محیط منجر می¬شود شناسایی شده است. در مرحله بعد به منظور تائید شاخص¬ها نمونه خیابان بهار در منطقه 7 شهرداری تهران که نمایی واجد ارزش و هویت تاریخی است، مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است و در ادامه 160 پرسش¬نامه در میان استفاده کنندگان فضا توزیع و تکمیل شده و داده ها تحلیل و مدل نهایی پژوهش تدوین شده است. به¬عبارتی این پژوهش که تحقیقی تحلیلی و کاربردی است. روش مورد استفاده در مرحله تدوین چارچوب مفهومی، روش کیفی و مبتنی بر شیوه¬ی تحلیل محتوا است و در مرحله جمع آوری داده¬ها کمی و در بخش تحلیل داده¬ها مبتنی بر روش کمی و انجام تحلیل¬های همبستگی است. لازم به ذکر است که روش منتخب در بررسی معنا، در این پژوهش روش نشانه شناسی بوده است. در نهایت بر مبنای شاخص های تدقیق شده، در گام بعد چشم انداز محدوده تدقیق، اهداف و راهبردها تدوین شده و در مرحله نهایی، ضوابط و مقرارت طراحی نمای خیابانی واجد معنا ارائه شده است.