آهوسانان، گونه¬های در معرض خطری هستند که جمعیت آن¬ها با نرخ بالایی در حال کاهش بوده و حفاظت از آن¬ها باید در اولویت برنامه¬های حفاظتی قرار گیرد. در این تحقیق 14 نمونه جمع¬آوری شده از 7 جمعیت غزال در غرب و جنوب غرب ایران بر اساس توالی ژن سیتوکروم b از dna میتوکندریایی مورد آنالیز قرار گرفتند. پس از مقایسه توالی به دست آمده با توالی موجود در ژن¬بانک در نرم¬افزار mega 5.2 و ترسیم درخت فیلوژنتیک، 3 گونه متفاوت از آهو در این نواحی شناسایی شد. بر اساس دیدگاه فیلوژنتیک، نمونه¬های 3 جمعیت پارک ملی بمو، منطقه شکارممنوع قراویز و آباده آهوی ایرانی (g.subgutturosa) و نمونه¬های 2 جمعیت منطقه حفاظت¬شده هرمود و بهرام گور آهوی هندی یا جبیر (g. bennettii) بودند. نمونه¬های منطقه حفاظت¬شده دیمه رامهرمز که مکان مناسبی برای تکثیر گونه¬های آهو است در دو شاخه¬ی مجزا مربوط به گونه¬ی آهوی ایرانی (g.subgutturosa) و آهوی شنی (g. marica) قرار گرفتند. نتایج آنالیز واریانس مولکولی در نرم-افزار arlequine 3 نشان داد تفاوت در بین این جمعیت¬ها 28/56 و در درون جمعیت¬ها 72/43 است که نشان می¬دهد ساختار ژنتیکی بارزی در بین جمعیت¬ها وجود دارد و جریان ژنی بین آن¬ها 1/0 است. شاخص تثبیت fst 5628/0 است و چون این شاخص بزرگتر از 25/0 است نشان می¬دهد که تنوع ژنتیکی بارز است. شبکه هاپلوتایپی آهوی ایرانی حاصل از نرم¬افزار network نشان می¬دهد که جمعیت آباده و بمو به عنوان جمعیت مرکزی است و بقیه جمعیت¬ها از آن منشا گرفته¬اند. شبکه هاپلوتایپی جبیر نشان می¬دهد که تنوع هاپلوتایپی در منطقه بهرام گور پایین و در منطقه هرمود بالاست.